Dit zijn de laatste dagen van de zomer van 2023. Vanochtend waait er al een koude wind door de bomen, terwijl de zonnebloemen, uit zaadjes opgekweekt, zich nog even handhaven en naar de ochtendzon reiken. Al twee dagen zit ik s’middags op zo’n fijn ligstoeltje, die uit het Parc de Luxembourg in Parijs, én in navolging daarvan ook geplaatst in Bryant Park in New York. Deze staan in het centrum van het park De Hoge Veluwe. Het is er windstil, waarschijnlijk is het Park Paviljoen, waar ooit restaurant de Koperen Kop was, zó in een bocht gebouwd, dat het als windscherm dient. Zoveel sporen heb ik hier liggen. Als kind in de speeltuin, die er nog steeds naast is gehandhaafd, de laatste keer met zusje en moeder aan een portie bitterballen op het terras…Ach, de tijd die zonder pardon voortschrijdt…
Ondertussen wordt ik al twee ochtenden om 7.45 uur mijn bed uit gebulldozerd. Het huisje en schuurtje van de buren zijn binnen enkele uren weg, mijn tuinstoel die tegen het schuurtje stond kapot en nu is het weer de vraag wat er zometeen wordt neergezet.
En zó ging de bruidsluier van 20 jaar oud ook tegen de vlakte in mijn stadshuis en betreur ik alweer bijna tien dagen het heengaan van de mussenkolonie… Ja, alles verandert en je hebt er maar weinig controle over. Iets gaat makkelijker en sneller kapot, dan de jaren die je denkt te investeren in de opbouw.
Zo denk ik, een jaar later, nog weleens aan de plaatjesplakster van dit blog: je dénkt een warm en betrokken speciale vriendschap op te bouwen, en toen verdween ze ineens. Ze vond mij té intens, toen ik zocht naar helderder vormen in die vriendschap. UuH?…Plak je daarom zó trouw elke dag plaatjes in dit blog? Een speciale manier van mij volgen én weer afstoten… Toch blijf ik blij met haar bijdrage van 13 Mei 2008 (!) t/m 15 September, vorig jaar. Voor de kronkels van de menselijke geest kun je alleen op de knieën gaan. De ene keer brengt dit vrolijkheid, de andere keer verlies en verdriet… Sindsdien maak ik zelf plaatjes en is het omgekeerd: Er is nu éérst een plaatje en daarna volgt de tekst.
En al voelde een wandeling in het bos als nazomers, het is ook alweer herfst. Al die gezellige prietpraat van die paddestoeletjes; wij komen er weer volop aan! , zeggen ze. De zomer verdwijnt en nu zijn wij weer aan zet.
