Global Fest in Lincoln Center

Ik was weer naar de Silent Disco, ditmaal met wereldmuziek, want het was Global Fest in Lincoln Center. De hele tijd gezeten! Ook een leuke wijze van dansen, op de rand van de fontein met uitzicht op de DJ en mensen kijken. 

Op het einde werd er een polonaise ingezet.

Global Fest: dat bleek een totale dagprogammering en het hele terrein was nu festivalterrein. 

Heel erg goed, mijn lichaam was de hele tijd al in beweging daardoor, dat doet goede muziek met me. Alle artiesten ook zéér geëngageerd en bewogen, over these misty times en het klimaat. Eentje ging een soort van pelgrimstocht maken vanuit een van de bronnen van de Hudson tot in het hart van Brooklyn en op elke significante plaats gaf ze dan een optreden. Ik dacht: dít is de missie van muziek; geen vermaak, maar inspiratie geven.

Voor de Silent Disco was er een band uit Puerto Rico, die het genre Bomba vertolkte, een mix uit de Cariben en de ervaring van de tot slaaf gemaakten. 

Een vrouw danste een ‘slavendans’ in een soort van witte wapperende jurk, waarvan ik mij kon voorstellen dat het destijds gewoon een laken was, dat een dansattribuut is geworden. Een oudere man die zat, maakte de hoog kirrende en ratelende geluiden; die had geen dansbaar lichaam nodig om toch te kunnen swingen.

Straat in de nacht

 Ik ben een avontuur aan het meemaken. Het is ondertussen  1.22 in de nacht en ik kan niet naar binnen. Het slot draait niet door. Onder het slot is er een telefoonnr van de Locksmith en ik heb een voorbijganger gevraagd of deze wilde bellen. Ik heb mijn telefoon niet op zak. Eerst was het: Nee, nee, nee ( een naaste buurman kon ook al niks voor mij doen) en toen vroeg hij toch: Wat is er dan aan de hand? Dus hij heeft gebeld, maar kreeg een antwoordapparaat… Hij zei dat hij het thuis nog een keer zou proberen…

Dit is een medische praktijk, als er morgen spreekuur is (o, het is Zondag, niet dus)…Het internet doet het wel, hier buiten op een bankje. Ik heb ook de host van airbnb een bericht gestuurd. Maar als hij al slaapt, dan zit ik hier dus…tot morgenochtend?…

Er zou al een klusjesman komen voor het slot van mijn kamer. Die is ook kapot. Een vaste huurder vertelde dat er enkele weken geleden een overstroming is geweest, waardoor er sloten moesten worden veranderd. Of de voordeur hier iets mee te maken heeft? Wel al een teken aan de wand, dat die sticker van de locksmid op de voordeur is geplakt.

Ik wacht nu maar af. 

Ik heb het licht zien worden. Uiteindelijk kreeg ik met de telefoon van de grijze auto, ze woont aan de overkant, de eigenaar te pakken. De vrouw komt uit Trinidad, is 42 jaar, heeft zes zonen waarvan de oudste  22 jaar is en op college zit. De jongste is een baby van twee maanden, er zit elf jaar tussen de ander. Nu ze ouder is, kan ze echt genieten van de baby. Ze werkt op het vliegveld JFK, van 3.00 -11.30, ze  duwt de rolstoelen van passagiers, soms krijgt ze een fooi van 100 dollar. Voor het fooiengeld overweegt ze om toch weer te gaan werken, terwijl JFK een zwangerschapsverlof geeft van één jaar, met volledige doorbetaling van het loon. Ze houdt van haar werk, vooral het contact met de mensen. En ze helpen. Met één passagier heeft ze nog steeds contact, die is in de buurt komen wonen. Het is een grootmoeder wier zoon gestorven is en die naar NY kwam om voor haar twee kleinkinderen te zorgen. Ze kende niks en niemand in New York. ‘Je kunt mij altijd bellen’ had ze meteen gezegd.

Ze probeerde het ook nog met het slot en uiteindelijk toen ze gerust was dat mijn hulp zou komen, ging ze weer naar binnen, kijken naar de baby en straks misschien nog even naar een winkel om iets moois te kopen, voor naar de kerk. Ja het stikt hier van de kerken, ze gaat altijd naar dezelfde, het doet haar goed.

Een andere huurder Tony, die in het ziekenhuis achter deze straat werkt, als medewerker en onderzoeker van de eigenaar, die chirurg is, kwam. Na een 24 uur-shift, doodmoe dus. Samen kregen we de deur open, met behulp van mijn zakmes; het bovenslot zit los. Ja, daar waren al problemen mee, maar niet zo erg dus, als nu. 

Weer een nieuw avontuur erbij, in mijn leven. Iets in mij wordt dan alert; welke voorbijganger schiet ik aan? Ik zet ook meteen mijn beheerdersvaardigheden in. Want die buurman die eerst niet wilde helpen en weer naar buiten kwam omdat hij aan slapeloosheid leed, hielp uiteindelijk tóch.

BRIC ; Brooklyn meets the world

Door Prospect Park, naar Lena Horne Bandschell, waar sinds Juni BRIC Celebrate Brooklyn plaatsvindt. Al 46 jaar. In hun eigen woorden:

De artiest in het voorprogramma bedankte ook uitgebreid. Als kind kwam ze hier al luisteren en kijken naar optredens. Ze droomde ervan op het podium te staan. Zonder BRIC stond ik hier niet, ze hebben me gecoacht en opgeleid, zei ze.

De volgende artiest en gezelschap nam je via haar liedjes mee op een reis naar…? Je innerlijk, toch ook, en naar de ervaring dat iedereen dezelfde en alles één is. Nadrukkelijk vroeg ze mensen om mee te doen en soms zong afwisselend het publiek en dan zij weer. In een liedje, waar in het refrein veel het woord free

voorkwam, langgerekt en traag, zong ze ineens Free Palestine waarbij het publiek ging applaudisseren. Dat kwam er zomaar uit, zei ze, dat was niet gepland…

(Het laatste bestandje blijkt te groot te zijn. Dus: aan mijn latere zelf; die zit in je fotobibliotheek, je ziet een danser terwijl ze een soort van bede doet aan de natuur, waar mensen ook bij horen, en hier de oceaan, dat een ieder beschermd mag zijn door de ander.

En toen volgde de uitbundige klapper. Donderdag wil ik ook naar dat andere optreden. Aan de zijkant staat  er overigens ook een doventolk. 

Hoe de keuze van liederen uit verschillende genres al het verhaal vertelt. ‘Er is reden om somber te zijn en misschien hoop te verliezen, there are dark places, maar uiteindelijk bepalen we toch zelf en dat wat wij in onze eigen kleine gemeenschappen doen, wie wij kunnen zijn en worden, this is my message to you!

 

Zoveel werelden in één wandeling

Een informatiemarkt, zo bleek, in de tussenstraat van mij naar Little Caribbean. Er werd gratis eten uitgedeeld.

In een supermarktje, waar ik voor een dollar fruit haalde en ik rondkeek wat er typisch Caribisch zou kunnen zijn, zag ik emmers met varkenstong, denk ik. In de metro viel mij nu op dat het mozaïek ook paste bij de buurt erboven.

Wanneer je in de metro bij de ‘verkeerde’ uitgang uitstapt, dan kun je ineens gedesoriënteerd raken, wanneer je de aanwijzing van de plaats van bestemming niet precies hebt genoteerd. Ik wilde naar Posterhouse, een museum over posters, op vrijdag gratis. Nu kwam ik uit bij het beroemde Chelsea Hotel. Ik besloot ter plekke maar een beetje te gaan flaneren. Het was zwaarbewolkt en prima wandelweer.

Ik probeerde met de ogen van de toenmalige beroemdheden in de zeventiger jaren te kijken. Wat zagen zij in hun onmiddellijk woonomgeving? Pal tegenover de ingang van het hotel de Young Men Christian Association en een aantal straten verder torent de lodge van de Vrijmetselarij. De oudst soort  wolkenkrabber, als een blokkendoos gestapeld, het Flatiron en het Chrysler, twee oude iconische wolkenkrabbers waren er ook, en de Twin Towers waren waarschijnlijk in aanbouw. Verder véél oude huizen en fabrieken en werkbedijfjes, wat nu achterbuurtachtig zou zijn. Chelsea was ook het gebied van de vleesverwerkende industrie.

Veel oude gebouwen hebben nieuwe functies gekregen, maar de Vrijmetselaars zetelen er nog steeds. Dat dierenopvang gebouw is dus vrij nieuw.

En deze ligstoelen waren ook voor mij nieuw, die waren er vorig jaar nog niet. Geweldig toch hoe New York overal plekken faciliteert waar je kunt zitten!

Ik kwam aan in het gebiedje waar Peter Stuyvesant woonde en zijn landbouwgronden had, nu grenst het aan Oekraïne Village.

Waar het iets hoger lag, constateer ik, bouwde hij een kleine kapel. Het is de eerste spirituele gebedsplaats op Manhattan en veel later werd het een kerk, St Mark’s Church in-the Bowery. Rondom St Marks Plaza bouwde de high society hoge federale gebouwen, maar eromheen vonden rond 1900 de Duitse, Oekraïense, Joodse en Poolse immigranten onderdak en veel later na de tweede wereldoorlog, kwamen ook alle arme artiesten, zwervers en dromers daar; The East Village.

En Oekraïne is er dus nog steeds prominent aanwezig. Er hingen overal vlaggen. Grappig dat ik er ook een kerkje zag van Franciscaanse Vaders, dat blijft een kenmerk van de Franciscaanse spiritualiteit, altijd in arme buurten midden tussen de mensen.

Ik wandelde over de eerste Avenue en kon dit niet weerstaan: Mango Lassi en een Samoza voor 6 dollar in een Indiaas restaurantje. 

En zo kwam ik uiteindelijk weer in Chinatown aan.

Zoveel werelden doorkruist op één wandeling! Zoveel geschiedenissen en zoveel verhalen.

William Kentridge

Ik heb William Kentridge leren kennen op Documenta 13 in 2012, zolang geleden alweer, maar het lijkt korter. Ik was er meer dan drie weken, had onbeperkte toegang en ben váák teruggekeerd. In dit filmpje zie ik ook al een koffiepot voorbij komen. Dat hij zo politiek bewust is en de situatie in Zuid Afrika ook tot onderwerp maakt, waar hij geboren is, woont en werkt, daar kwam ik pas later achter. 

In dit blog noem ik hem pas in 2020 voor het eerst.

Hij is zó veelzijdig: ook theatermaker en filmmaker, animator,  knutselaar…met zo’n groot beeldend vermogen. En verder met een groot analytisch en filosofisch en speels brein.

Nu, voor het eerst zie ik werk van hem in het groot, als zelfstandige sculpturen.

Kleine frutsels van gescheurd papier uitvergroot en gegoten in hard materiaal en dan zie je dat elk een expressie en eigenheid heeft.

En ook veel houtskooltekeningen, levensgroot, zoals ze gemaakt zijn van losse vellen en in zijn studio ambachtelijk aan de muur geprikt zijn.

  

Zijn installatie, die bestaat uit negen filmpjes waarin hij ook met zichzelf in gesprek is en waarin hij de sfeer van zijn atelier en studio tot leven brengt (en wellicht is het eigenlijk de binnenkant van zijn brein dat je ziet) zag ik vorig jaar al in Venetië, in een kleine ruimte aan de kade. Heel anders dan in deze grote sjieke galerie, waar één hoek ervan je de mogelijkheid geeft alles te bekijken: Self-Portrait as Coffee-Pot. Dat duurt meer dan vier uur bij elkaar.

Ik heb in niet chronologische volgorde ze nu bij elkaar wel allemaal gezien. Gek, vorig jaar in Venetië stonden ze ook op YouTube, maar dat kan ik niet meer vinden.

De linkse rij is hier in New York, de rechste was in Venetië. Ook de grote trombone is weer mee. 

Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken, dat ook zijn eigen vergankelijkheid een rol begint te spelen in zijn werk. Al probeerde hij op de documenta de tijd nog stil te zetten, door te willen weigeren dat deze bestaat.

Nu was er een filmpje waar je meekeek in zijn notitieboeken, die voor hem ook een vorm van denken zijn. Daarin neemt hij ook waar: alles gaat voorbij.

Zonder titel; allegaartje

 Heel smakelijk; Caribisch eten. Het is kruidig, met af en toe een vleug van … kokos?… het gele is van mais gemaakt, er is ook tarwe en het smeuïgste was iets dat er hachee-achtig uitziet; er zitten allerlei groenten in, zoals aubergine en okra. 

Ik heb mijn leesvoer voor de komende weken klaar. Alle vijf zijn het koopjes, uitgebreid buiten alles bekeken bij STRAND; 18 Miles of Books. New York City * EST. 1927 staat er met witte letters op hun rode tas.

Regen in de ruime straten van Manhattan, kleuren intensiveren en de Empire State Building staat letterlijk in de wolken. 

Dat was niet zo toen ik de metro uitkwam vlak voor The Church of the Village. Opwekkend toch, hoe deze tegen haar muur o.a. James Baldwin citeert. 

De dag begon al ‘boekig’ met deze man in de metro.

Het grootste gedeelte van de dag heb ik doorgebracht op een tentoonstelling van William Kentridge. Wat is die toch goed! Ik ben een groot fan. 

Langs de Hudson

Ik heb de wandeling al eerder gemaakt en deze blíj́ft mij veel voldoening geven. Door Greenwich Village met overal sporen van de alternatieve en lhbtq cultuur. Eerst de grote straat over, waar je aan de ene kant de grote toren ziet van het WTC en aan de andere kant The Empire State Building, en daarna duik je de kronkelende straten in vol cafés en winkeltjes tot Christopher Street tot aan de Hudson.

Dit is de opgeknapte pier die in het verlengde ervan ligt. Weten dat vroeger tussen de gribus, pakhuizen enzovoort al die kunstenaars, artiesten, en ‘randfiguren ‘ hier over de rivier keken. Zoals ze aan de andere kant in Washington Square Park door het groen wandelen. 

Watching the river flow, van Bob Dylan, dat doe je hier. Die brede Hudsonrivier die eindigt in de zee.

Voor mij is New York geen concrete jungle. 

Dat wil het ook uitdrukkelijk niét zijn. Bij het eerste stadsstrandje op een pier, is ernaast een kunstwerk dat exact de afmetingen aangeeft van de oude pakhuizen die er vroeger stonden. Toen overheerste de rauwheid van industrialisatie.

Aan de ene kant het Whitney Museum, de groene strook van het kunstwerk dat haar tienjarig bestaan viert en de stoeltjes waar ik bijna een week geleden op zat, goed zichtbaar vanaf de kade. En daar naast, maar dan op de rivier, is Little Island, een geschenk van een biljonair. Een gedenkteken ervoor herinnert eraan dat hier alle overlevenden van de Titanic binnen kwamen. Hier, op The Glade, een hellend gras waar optredens zijn, wist ik twee jaar geleden: Ja, ik ben verliefd geworden op New York.

Ook nu een goed optreden (de kwaliteit van wat ik hoor en zie is altijd hoog, ook bij optredens op straat of in een park.)

Ditmaal een soort van musical, het verhaal van een ongelukkige liefde tussen twee muzikanten. De blonde vrouw speelde de moeder. Het geheel was meer een kapstok om aanstekelijke bluegrass liedjes te spelen.

Met op het einde de boodschap, dat al zijn ze op oude leeftijd en hebben ze hun liefde slechts twee maal geconsumeerd, ze altijd vrienden zullen blijven en ze hun gezamenlijke thuis hebben in die muziek.

Dansen in stromende regen

 Ik ging naar Washington Square Park voor Salsa Social; elke woensdag van 6.00-9.00 gratis les en dansen. De sfeer zat er goed in, een jongen verkocht ijskoude flesjes water.

En toen vielen er eerst een paar dikke druppels water en dat leek méér te worden. De salsa stopte met lesgeven. ‘Dat is toch helemaal niet nodig’ zei de vrouw op het bankje naast mij, ‘kijk maar, daar is de zon alweer’. Ik beaamde het, maar we hadden geen gelijk; het begon steeds harder te regen. ‘Enjoy!’, zei de vrouw lachend en stapte op. 

Ik drapeerde mijn badhanddoek over mij heen, als een tent en ging daaronder een appeltje eten. Het laatste  wat ik zag, waren wegrennende mensen. De regen hield aan, mijn handdoek was bijna verzadigd en ik keek door de kier naar buiten. Ik verwachtte dat het wel leeg zou zijn. Tot mijn verbazing zag ik de hele dansvloer vol; iedereen was aan het dansen in de stromende regen!

Voor mij heel erg New York. Die vitaliteit. En toen de armen de lucht in, toen de zon echt weer doorbrak. Een half uur later was het hele plein om de fontein ook weer droog, de straatartiesten vertoonden alweer hun kunsten.

New York Vibes

 

Ochtend (Brighton Beach)

Middag ( Washington Square Park)

Avond (Little Island)

Alma & others

Dit is Alma, ze is 62 jaar en het was de verjaardag van haar moeder, die in November 2024 gestorven is. Ze is vandaag alleen naar haar graf gegaan, met twee bussen. Ze heeft er ballonnen de lucht in laten gaan. Ze is op achtjarige leeftijd uit Puerto Rico naar New York gekomen en ze woont op 15 minuten wandelen van Brooklyn Bridge Park. Als ze wilt kan ze elke dag naar de zonsondergang gaan kijken over de rivier. Ze heeft een zoon, die op 23 jarige leeftijd vermoord is. Ze heeft thuis een meditatiekamer. Ze betaald 312 dollar per maand aan huur,  ze is vervroegd met pensioen en heeft een inkomen van 1200 dollar. En een man thuis, van wie ze houdt en die houdt weer van New York en wil niet weg. Het liefst zou zij in Pennsylvania gaan wonen waar haar dochter woont. Meer ruimte en natuur daar, en het is er veel goedkoper dan in NY. Nee, ze heeft het niet zomaar gemakkelijk gehad in het leven. Ze houdt van haar moeder, maar dat komt omdat ze haar ook vergeven heeft. Want eigenlijk was het niet de  bedoeling dat zij op de wereld was gekomen. Haar moeder heeft een abortus geprobeerd, maar ze kwam er niet uit. Zij was zwanger geworden door te slapen met de man van haar zuster… so you understand, she was not always friendly to me…but she had a good soul.

Mediteren helpt haar door het leven. En God, al komt zij nooit in een kerk. Misschien stamt ze wel af van de Indianen. Van jongs af aan gaat haar belangstelling naar hen uit, zij luistert ook veel naar de oorspronkelijke muziek, zij kunnen daarmee in trance raken.

Alma betekent in het Spaans ‘ziel’, ze is blij met deze naam.

It is so nice talking to you, you have a good energy.

Ik was naast haar gaan zitten op een bankje en ze zei meteen dat ze zó zou vertrekken, want ze wilde me er niet mee lastig vallen: ze was bezig een joint te draaien die ze op het strand zou gaan oproken. 

Ze ging en ik stalde mijn eten uit, dat ik net gehaald had uit het Russische buffet.

Naast mij begon een andere vrouw met een work-out en daarna rookte ze een sigaretje, al telefonerend.

Gedurende de hele dag, zat er een jongen naast mij met blonde haren waarvan ik niet wist of het een pruik was of niet. In het begin liep hij regelmatig weg, over het strand en hij liet zijn rugzak en schoenen dan achter. Later op de dag ging hij even het water in, maar hij maakte zijn haar niet nat. Een andere vrouw ging met haar stoeltje regelmatig bij het water lezen, en keerde dan weer terug om te gaan liggen op haar badhanddoek. 

Strandwachters met een fluitje lopen op en neer, met een reddingsboei in de hand, dat had ik nog niet eerder gezien. Gisteren redden zij iemand uit het water. Velen op het strand volgden het op afstand en toen de drenkeling op het droge was gedragen en opstond, klonk er applaus.

 

Pulp Fiction in Bryant Park

 Eigenlijk voelt het aan, alsof ik helemaal niet weg ben geweest, dacht ik in de metro, al wachtend op de train. Een andere opstapplaats, ik rij nu met 2 en vorig jaar met F, en het jaar daarvoor met Q, maar de mensen, de sfeer, alles is hetzelfde. Nieuw was, dat het nu écht een sauna was, zó warm. Nu viel het mij op, dat er in Bryant Park helemaal geen bagagecheck was bij binnenkomst. Maar daar is ook geen beginnen aan, gezien de massa mensen die beladen met kleden en eten, elke centimeter van het gras bezetten, en alle stoeltjes en banken eromheen. 

Ja, ik was er weer, in Bryant Park bij de movie filmnight, aangeboden door Paramount, wier hoofdgebouw een block verder zit, op Times Square. Haarscherp beeld en geluid, zodat je ook helemaal achteraan of aan de uiterste zijkant het goed kunt volgen. In die zin kwalitatief de beste filmavond, die gratis overal in New York te zien zijn; op andere locaties is er een groot opblaasbaar scherm. In je eentje kun je vrij laat aankomen en bij een héél klein stukje groen neerzijgen, mensen die er al al zitten krullen welwillend hun kleed een beetje op en verschuiven hun schoenen en spullen. Ditmaal zat ik naast een boek van Eckhart Tolle, die over de stilte schrijft. Dit is voor mij helemaal New York; weer zo’n identificatemoment. Ik zou ook kunnen besluiten om heel vroeg te komen en al picknickend op het gras met een boekje erbij te gaan lezen.

Eindelijk deze film tot mij genomen; Pulp Fiction, een klassieker geworden sinds de negentiger jaren, want bij elke eerdere poging op de tv en ik heb deze ook op DVD, haakte ik na een kwartiertje ofzo af. Maar nu, met de aandacht en concentratie van zo velen om mij heen, hun gegrinnik meteen al, en zo’n geweldige entourage, zat ik er meteen in, al bij de eerste beelden. Ik voelde de gelaagdheid; de absurde humor, de gekke dialogen, de spot op het bloed-en-actiegenre, de meerdere verhaallijnen die niet chronologisch verteld worden en op het eind allengs samen komen.  

Het vernieuwende ervan werd mij nu duidelijk. Dat de film niet voor één gat te vangen is en dat het door deze stijl mogelijk is dat de film goed eindigt, terwijl in een eerdere verhaallijn je al weet dat eentje ervan dood is. Dat is John Travolta, die bekend was van de dansfilm SaterdayNight Fever en Grease en die nu een boef speelt, maar grappig genoeg zit er óók een geweldige dans scène in deze film. Nu ga ik deze film waarschijnlijk nog weleens kijken, op een koude winterdag ofzo in mijn boshuisje.

Flea enzo

,

Een echt verschil met vorig jaar; het is christelijke Zondag in Little Carribean, alle winkeltjes gesloten. Ik hoorde reggae-achtige gospel, keek een huiskamerkerkje in en daar waren hoogstens vijftien mensen, fraai uitgedost, met een priester aan het zingen. In Little India ging het leven gewoon door, dag en nacht was alles open. 

Het weekend is de tijd van de fleamarket in New York. Ik ging naar Brookyn Flea, onder de boog van de Manhattan bridge, ook terrein voor andere festival-achtige evenementen. DUMBO is dit nieuwe gebied sinds de zeventiger jaren genoemd, waar de oude pakhuizen en fabrieken nieuwe bestemmingen hebben gekregen. Het is nu de vier na rijkste en welvarendste wijk van NYC, en Dumbo is een acroniem van: Down Under the Manhattan Bridge Overpass. Van de vlooienmarkt wordt gezegd dat deze zowel locals en toeristen trekt, er klinkt steeds swingende muziek en er is een bar open waar je drankjes kunt bestellen. Een Spritz Aperol kostte er 12 dollar (In Venetië, waar het drankje is uitgevonden,  €3,50).

Het leuke eraan vind ik, dat dingen je terug in ook je eigen tijd brengen. Een écht oude Illustrated Classic en was die eigenaar van het sprekende paard mister Ed, destijds een favoriete TVserie van mij, het kwam op Zaterdagmiddag na Stuif-eens-in en voor de familie Monster, zo’n brave man? Oude RollingStones met Bette Midler en The Rose, een soort van lijfliedje van me waarop ik vaker gedanst heb. Oude comics, waar zo goed te zien is dat zowel Batman als Superman zich in New York afspelen.

Ik snuffel nu rond met de intentie dat ik echt niks mag kopen, maar net doe of ik dat wel doe, anders blijf je vrijblijvend kijken. Grappig, kaarten met vrouwelijk naakt erop. Er zijn ook kaartjes die ronduit pornografisch zijn of de vrouw passief en verleidelijk, maar wat als ik er drie koop waar ik wél zelfbewustheid zie en die tezamen ophang? … Welke broches uit de gigantische hoop, zou ik in een andere tijd van mijn leven wellicht gekocht hebben? … Leuk verzonnen, magneten met een afbeelding op oude fiches uit een casino, ze kosten maar €5 voor vier stuks. Maar nee, nee, nee,  ik koop ze niet. En dan zo’n leuke cover van een oude New Yorker met de geur van het oude leer van de honkballen en handschoenen eromheen. Veel New Yorkers zijn lid van een honkbalclub; ofwel van de Yankees ofwel van Mets.

In de afgelopen drie jaar heb ik de perfectionering gezien van dit Waterfront-gebied. Je kunt nu zonder kade- en straatwerkzaamheden, ononderbroken lopen van de Manhattanbridge richting de zee, waar je op bankjes kunt zitten met de Brooklyn Bridge erboven.