Het klooster waar ik nu een tijdelijke kamer heb, bezit een heleboel Kunst. Nou ja, men bezit niks, de wandtegeltjes zijn al uit de 16 e eeuw, handbeschilderd natuurlijk. De kunst hangt er gewoon aan de muren, het ís de muur, beschilderd met taferelen. Er staan beelden in nissen en op consoles tot vlakbij het plafond of achteloos op donkere plekken of bij het doorgeefluik van de keuken naar de refter. Alles is Antiek. Het in het enige klooster in Nederland van deze orde, die zoveel mogelijk al het authentieke bewaard en gerestaureerd hebben.
Wie er al jaren wonen valt het niet meer op. Ze voelen zich alleen als in een museum als er nieuwsgierige mensen door de gangen dwalen.
Vandaag zat ik aan mijn buro, mij ten zeerste te verdiepen in uitgerekend een gesprek over KUISHEID van een oude woestijnvader. Ik keek eens omhoog en werd gegrepen door de Jezus die boven mij hing. Aan een kruis. Ik hou niet van kruisbeelden.
Maar plotseling zag ik een geweldig mooi lichaam. Een ribbekastje, wasbordje noemt men het geloof ik, met gespierde armen en benen, de hulpeloze handen, tot en met de nagels zichtbaar, de voeten met bewegelijke lange tenen...Jezus met gesloten ogen lag, vanuit mijn perspektief, weerloos en voor het grijpen. Een PRACHTIG beeld!
Wie heeft ooit het gelaat van mensen die een orgasme beleven, vergeleken met de stuiptrekkingen van pijn?
Ik kan er niets aan doen: deze jezus met een touw en een lendendoek achteloos om zijn heupen gewikkeld , krullend haar tot op de schouders, is aantrekkelijk. Zó heb ik mensen in lakens zien liggen, in een warm, omgewoeld bed in dat korte moment van zelfvergetenheid, vlak voor de totale ontspanning. Dat moment dat me vaak naar de keel greep omdat het iets bovenaards had, opgelicht uit gewoonten van sleur en tijd.
Die kunstenaar, die zoveel zorg aan deze Jezus besteed heeft, was geen masochist, dat weet ik zeker.
