Vandaag heb ik ( voor het eerst dit jaar, lekker buiten in de tuin) De Cyclus van het Onzichtbare gelezen van Eric-Emmanuel Schmitt. Prachtig.
Wat een bemoedigende gedachte dat hij in 32 talen is vertaald!
4 kleine novellen in transparante eenvoudige taal, allen vanuit het perspektief van een kind en vanuit 4 levensbeschouwingen: Het Boedhisme, Het Soefisme, Het Christendom en het Jodendom.
Maar ja, misschien kun je beter zeggen dat Schmitt eigenlijk duidelijk maakt, dat het Onzichtbare; dat wat mensen voedt, inspireert, het mooie en goede influistert, heel veel verschillende vormen heeft gekregen, zoals er ook zoveel verscillende kulturen en tijden zijn.
Hij verkent de mogelijkheden van de menselijke geest, zoals die in verschillenden religies een uitweg hebben gevonden. Elke religie heeft eigen kennis vergaard over die menselijke geest en het een is niet niet meer waar dan het andere.
In Milarpa, de eerste novelle gaat het over het besef dat jouw eigen ik maar een relatief en tijdelijk verschijnsel is en hoe die toch ook altijd verbonden is aan andere "ikken"
In meneer Ibrahim en de bloemen van de Koran gaat het over het hart dat gecentreerd in de stilte, open en zonder voorwaarden liefheeft.
In Oscar en oma Rozenrood gaat het over de mogelijkheid je persoonlijk te verbinden met het Onzichtbare.
In Het Kind van Noah gaat het over de betekenis van rituelen en kultureel erfgoed, de kracht van het verhalen vertellen en in een traditie te staan.
Uiteindelijk gaat het allemaal over de liefde.
Alle kinderen ontmoeten volwassenen die net als zij onbevangen, argeloos, speels liefhebben.
De lezer ervaart het uitzonderlijke daarvan, maar de kinderen weten niet beter... Zei Jezus niet ooit dat kinderen het Koninkrijk van God erven?
Gisterenavond las ik het Zonnelied van Fransciscus van Assisi met een groep. Dat kan wat mij betreft toegevoegd worden aan deze cyclus, als toetje. Onvoorwaardelijk loven, danken, jubelen: de zon, maan en sterren, het water, de wind , het vuur en de aarde...en tot slot ook pijn, verdriet, ziekte en zusje dood omarmen.
Het gaat om een verandering in blikrichting. Een inwijding op het pad van het verlangen naar eenheid, liefde en verbondenheid tussen jou en ieder ander.
