maandag 26 januari 2015

Noah

Vaak gebeuren er dingen die je helemaal niet wilt. Zo had ik me voorgenomen om absoluut niet te vallen, op de ene winterse dag in het weekend, dus ik liep voorzichtig met mijn fiets in de hand. Toen schatte ik in, dat ik dat stukje voor me écht wel kon fietsen ... en ja hoor, BOEM!, daar lag ik. Nu voelt de ene kant van mijn lichaam een beetje beurs.

Wat doe je, als je denkt dat God zich iets heeft voorgenomen met jou en de wereld? Iets waar je zelf misschien helemaal niet achterstaat, waar, als het aan jou lag, je het anders wilt doen, maar je het toch als uiteindelijke opdracht verstaat, om de wil van God te doen? Hoe gewelddadig dat ook is, hoeveel tranen het je wellicht zelf kost?

Dit thema wordt heel aardig uitgewerkt in de film Noah, van de regisseur Darren Aronowsky, die ook Black Swan regisseerde en The Wrestler. Fysieke kracht en inspanning, mogelijk gemaakt door een zeer volhardende geest, koste wat kost je doel bereiken: dezelfde sfeer is aanwezig in Noah, die de grote ark bouwt, in een woest en ledig landschap en de regens en de wateren trotseert.

De film is de Bijbeltekst niet trouw, maar fantaseert vanaf die openingsregel in Genesis 6, waar God zegt dat hij de mens wil vernietigen. Behalve Noah vertelt de Bijbel, hij en zijn familie zijn de enige rechtvaardigen, die gered worden. Maar in deze Noah kruip je in het hoofd van Noah, die concludeert dat God de hele mensheid, dus óók hijzelf en zijn familie wil vernietigen en dat het  zijn opdracht is, om dit te volbrengen.

Er mag geen nageslacht komen en als een schoondochter die onvruchtbaar leek, toch zwanger is, dan zegt hij dat het kind behouden zal blijven als het een zoon is, maar als het een dochter is, dan zal hij haar ombrengen, want een dochter kan weer voor nageslacht zorgen. Noah wordt dus een bruut, maar ergens zegt hij: Ik moet dit plan van God volbrengen, als ik dit kind, mijn kleinkind laat leven, dan is de dood van al die ontelbare anderen, die door het water verzwolgen werden, vergeefs geweest.

Noah wil dit zelf dus niet, maar hij moet wel. Denkt hij. Er wordt een meisjestweeling geboren en op het moment dat hij ze de keel wil afsnijden, dan kan hij dat niet. Hij zag liefde in de ogen van zijn kleinkinderen en dat was het enige wat telde. 'God liet je de genade zien', zegt zijn vrouw, 'dat is de wil van God...'

Tja, en zo zou je willen dat elk mens die door God in beslag wordt genomen dat zo gaat ervaren: Hoe erg je zelf ook denkt, de wil van God te doen: kijk in de ogen van een kind, BOEM!,verlies wat je denkt te weten, maak je eigen wil beurs, laat je zelf vallen in genade, in gratie, in de liefde.