Ze ging er op bezoek. Bij een gezin dat ze via Facebook heeft leren kennen. Het is helemaal niet waar dat er nu genoeg kleren zijn voor iedereen, had ze verteld. Er worden kleren in hoopjes neergelegd en dan kunnen ze kijken of er iets past en als dat niet zo is, gewoon pech, ronde voorbij. Dus haar dochter had winterjassen mee genomen en dicht schoeisel, want er lopen nu kinderen met open sandalen rond.. En een tweede keer allerlei koekjes en een pot vaseline.
Zo'n detail, dat komt wel binnen. Dat gezin had een goed huis en ze hadden een baan, ze hebben alles achter zich gelaten omdat ze niet meer veilig waren. Punt uit, dat is het verhaal. Op Facebook vertelt ze dat ze het eerst ook eng vond, om zomaar op bezoek te gaan. Dat ze ook vooroordelen had van allemaal mensen die het in hun eigen land wel goed hadden en nu hier zijn. En dat die er ook zijn, dat is zeker, dat zeggen haar nieuwe kennissen ook. Maar niemand haalt het in zijn hoofd om je huis en alles en alles te verlaten, als het niet echt nodig is.
Dus dan is daar ineens een fotootje op Facebook: Haar dochter, de twee kleinkinderen die ook regelmatig even in het Wijkcentrum komen en twee andere kinderen, dezelfde lengte, dezelfde olijke oogopslag, hun moeder, haar schoondochter. Dat haar kleinzoon J. had gezegd: gaan jullie nou maar weg, kun je me straks komen ophalen?, ik wil hier samen gaan spelen.
Zo'n verhaal: Dan verstommen de stemmen over 'al die gelukzoekers die straks de huizen van de Hollanders inpikken'. Wie dolblij is met een pot vaseline, omdat je geen idee hebt hoe je daar aan zou kunnen komen, daar in de bossen in een ver vreemd land, die wordt gewoon weer een mens, zoals jij en ik.
