Ik herinner me enge trappen, de enige die je op kon, met gaten ijzeren treden en helemaal open, ik had geen hoogtevrees, maar daar gebeurde het me wel. Ik herinner me zwervers die in hun auto's voor het station bivakkeerden. Dat je er 's avonds slaperige en ongewassen mensen in en uit zag gaan, de ruiten beplakt met krantenpapier. Er werd daar flink gedeald, met het station als toegangspoort en aanleveringspunt. Ik herinner me dat je bijna overreden werd, voordat je er vanuit de stad aankwam: wegen die zich onlogisch naar die bouwput kronkelden. Enzovoort.
Maar nu geloof ik, dat het toch best de moeite waard kan zijn om alleen maar aan de toekomst te denken: aan die droom hoe je wilt dat het zal worden en zal zijn. Want nu ligt daar een soort verlichte, golvende schelp, die aanvoelt als de baarmoeder van de stad: ergens waar je naar toe kunt gaan en vanwaaruit je allerlei delen van het land en Europa kan bereizen. Een schelp van verwachting, van nog ongekende hoop en avonturen.
Waar je boven en onder kan lopen, waar je anderen kunt zien in een soort van glanzend klavervlier-blad, waar iedereen loopt met 'een valies vol dromen'. Dit maakt blij, zeker natuurlijk met zulke berichten van ergens anders, dat er rondom de kerstboom van Brussel alleen maar jeeps waren en dat ook Sinterklaas in Nederland nog nooit zo treurig was aangekomen.
Goh, ik wilde over een aantal indrukken bloggen. Maar het blijft bij dit ene station. Dat je door de dode materie heen kunt kijken, door alle tegenslag en mislukking heen: want het kan wel: dat er uiteindelijk iets moois uit voortkomt.
