Ze vergeleek het met Nieuw-Zeeland, waar zij een backpacker runde, waar ze in die tijd ook zelf nog in woonde. Als ze niet thuis waren, dan kon iedereen gewoon naar binnen en hing er een briefje: welkom! zoek maar een slaapplaats uit, we zien je straks wel. Ze had haar houten boekenkast, gemaakt door een meubelmaker in Nederland, één van de weinige grote stukken die ze had laten verschepen, gewoon in de gezamenlijke woonkamer staan. Daar was ze nog het bezorgdst om: haar lievelingsboeken, als daaruit gejat zou worden of vernield..... Kon je dat beveiligen? Nee, dus, behalve als je mensen geen toegang zou geven. Het hoeft maar één keer mis te gaan en dan verander je het, zei ze toen.
Wanneer is het dan mis gegaan in Nederland? Ook ik zit, nu ik bijna weg ben uit dit wijkcentrum, mijn vertrouwen in mensen onzichtbaar te maken: ik heb zonder daarvoor alle papieren te laten tekenen en een borgsom te innen , een sleutel uitgeleend, al een jaar lang, aan iemand, want ik vertrouw haar. Oeps! Help! Onverantwoordelijk, zou ik te horen kunnen krijgen van de leidinggevenden.Wellicht weer een teken dat ik geen echte beheerder ben...
In Nederland is het in mijn beleving altijd al erger geweest rondom dat gebrek aan vertrouwen. Ooit was ik in Engeland en leende een fiets bij de camping en vroeg of ik geen slot mee moest nemen. Nee hoor, daar deden ze niet aan. En warempel, boven de klif aan zee, waar ik onder naar het strand te voet wilde afdalen, stonden allemaal fietsen tegen een hek, zonder slot.
Jan Terlouw noemde, als echte D66-er, als voorbeeld hoe vertrouwen geschaad wordt in de politiek, dat er nu al zes afgescheiden splinterpartijtjes zijn. Is dat zo? Wordt mijn vertrouwen minder, omdat degenen die je gekozen heb, niet het partijprogramma uitvoeren en 'voor zichzelf' beginnen? Mijn vertrouwen wordt eerder geschaad, als ik in een debat in de Tweede Kamer, allerlei mensen tegelijkertijd op hun mobiel bezig zie. Geen echte aandacht voor elkaar, geen passie.
Ik vermoed dat de speech van Jan Terlouw zo'n indruk heeft gemaakt, omdat hij die rustig, helder en bevlogen, met zijn ogen recht in de camera, afleverde. Ik geloof dat het niet zozeer in de inhoud zat, waar van alles op is af te dingen. Ook dat is gedaan, de afgelopen dagen. Maar dat er gewoon een mens de huiskamer binnenkwam, die met emotie zijn vertrouwen uitsprak dat de mens ertoe in staat is om elkaar touwtjes aan te bieden: elkaar welkom te heten, dat iedereen er mag zijn. En dat alleen deze houding uiteindelijk zal leiden tot een betere wereld, op welk gebied dan ook.
