Ik lees het nog eens kritisch en ja, ik kan er nog helemaal achter staan. Fijn dat ik het woord God niet gebruikt heb, dat blijft een man met een witte baard oproepen, of een persoon, zoals we dat zelf zijn. Ik blijf houden van de woorden Levend Licht, het gaat alleen maar om dat bewust-zijn dat het aan jou is, om elk moment echt in het leven te zijn, met alles wat daarin voorkomt, om niet in het duister of de troebelheid te staan, maar in het licht: levend licht.
Er kwam een nieuwe priester binnen, met oude sandalen onder het priesterkleed en een verfrommelde broek, de pijpen waren veel te lang voor zijn benen, met een Zuidelijk accent en hij vertelde bij zijn welkomstwoord dat hij Franciscaan was en sinds anderhalf jaar in Nijmegen woont en af en toe eens voorgaat. Hij legde de nadruk op het genieten van elke dag, de schoonheid van de natuur en hij vond het zo leuk dat in deze kerk er meerdere culturen waren en het evangelie ook in het Vietnamees werd voorgelezen.
Hoe het perspectief van zo'n priester toch mede de viering kleurt: in zijn overweging, die over het uitzonderlijke van profeten ging en de weerstand die deze mensen opriepen, melde hij dat het ook getuigt van nieuwe perspectieven in de kerk, dat deze samen wil vieren en een priester niet echt nodig is. Ook knap om te zeggen, als je het zelf wel bent, zo'n absolute relativering van je zelf.
In dit parochiële verband, bestaande uit, geloof ik, acht kerken, is er een enquête gehouden of men op een andere tijd zou willen kerken, zodat de weinige priesters op meer plekken aanwezig konden zijn. Maar er is uitgekomen dat men niet zo nodig elke zondag een priester wil en dus blijft alles bij het oude. Aardig vond ik ook, dat deze oude Franciscaan bij de acclamatie: 'Bevestig uw kerk die in ballingschap is en maak haar één in liefde en geloof, tezamen met uw dienaar Franciscus, onze paus, Gerardus onze bisschop en met alle bisschoppen.', hij uit zichzelf toevoegde: en met alle vrijwilligers en anderen die pastorale taken uitvoeren en alle gelovigen. Ik zag de lectrice glimlachen.
En nu dan, voor de tweede maal in dit blog, mijn Zegenwens die ik zelf de komende twee maanden onder de ogen kom, als ik naar de kerk ga:
Moge je op weg gaan
en niet je ogen sluiten voor ellende en nood,
het bittere en het zoete samen-leven,
verdriet en vreugde bij elkaar brengen.
Blijf bidden, blijf hopen, blijf dromen,
draag het visioen van vrede met je mee,
het verlangen naar helderheid en liefde.
Ga op weg en laat je bij de hand nemen,
de eeuwige is bij je,
verlicht jouw hart,
inspireert je geest met fluisterende adem.
Gezegend ben je
elk moment opnieuw
met Levend Licht.
