Gisternacht viel ik onverwachts bij CNN in het live-concert dat in het Central Park in New York plaats vond om te celebreren dat New York zich weer opende na de zware COVID die hen zo getroffen heeft. Ik wist aanvankelijk niet wat ik zag: was het een herhaling, die dansende en deinende mensenmassa, staande, tegen elkaar aan?
Terwijl dezelfde avond live het Prinsengrachtconcert in Amsterdam plaatsvond met een zeer beperkt aantal bootjes in het water eromheen en ik met weemoed dacht aan de twee keer dat ik er aanwezig was, zo bijzonder met zoveel verschillende mensen bijeen. Was het nou niet mogelijk geweest om alle toegangswegen af te sluiten en daarbij een controle te doen, zodat gevaccineerden en zelftestende lui, desnoods zo rechtstreeks mogelijk van een uur geleden ofzo, wél aanwezig konden zijn? Ik vond het niet geheel overtuigend dat de presentatrice zei dat het tóch leek alsof er 10.000enden aanwezig waren. En overdag had de evenementen sector ook al in meerdere steden gedemonstreerd: omdat niet uit te leggen valt dat voetbalwedstrijden en de autorace in Zandvoort met kamperen erbij, wél kan.
Wereldwijd was er eerst een pandemie en een gezamenlijke lockdown: nu zie je een lappendeken van strategieën en mogelijkheden en falen daaromtrent. Maar goed: het was wél live en ik vroeg me af of ik wakker zou blijven omdat ook Paul Simon zou optreden. En toen, ineens was het voorbij: iedereen werd er verzocht naar de uitgangen te gaan. Er bleek een orkaan over New York te gaan waaien, waarvan eerder de voorspelling was, dat het erlangs zou schampen.
Ineens weer: een werkelijkheid die zich radicaal, in één klap omdraait. Wij, de mens blijkt deze zomer keer op keer, geen controle te hebben op het weer: hitte, overstromingen, orkanen en ook dat virus maakt de wereldwijde toekomst onvoorspelbaar. In plaats van blije, uitgelaten en feestvierende mensen ineens een zwijgende meute die zich schuifelend in beweging zet, weg van het gevaar.
Tegelijk is er de ervaring van wat wél ontstaat: ik zaaide vorige week spinazie, die nu al aan het opkomen is, groene sprietjes in de aarde van twee bloembakken, er zijn zonnebloemen, drie komkommers, courgettes en twee flespompoenen uit de zaadjes van Appie… Er is onverwachts het samen sterren kijken, met broer Y. op twee ligstoelen in mijn donkere bostuintje, de Perseïden-meteorenzwerm die donderdag 13 augustus voor een hemels spektakel konden zorgen. Alleen was er urenlang zowat niks te zien, pas veel later één héél felle heldere streep licht, heel laag overscherend , toen ik nog eenmaal naar buiten ging, vlak voordat ik ging slapen. Zoiets, zo vlakbij, had ik nog nooit gezien. Y. zag waarschijnlijk op hetzelfde moment bij zijn huisje een oranje streep.
We moeten het ermee doen: telkens een werkelijkheid scheppen en telkens opnieuw beginnen. Alleen de comicbook-tekenaar en schrijver kan een verhaal, een graphic novel geheel naar de eigen hand zetten: zij kan op één bladzijde tegelijk in het heden, verleden en toekomst zijn, in droom en fantasie, over de eeuwen heen, tijd en ruimte overschrijdend; vanochtend zag ik op YouTube daarover David Mazzuchelli zeer instructief vertellen in ‘ARTspeak’.
