Wauw! Eén stil ongerept wit bos. Maar ik kan alleen een foto maken van de laurierkers vanuit het raam, met licht van binnen. Ik twijfel of ik er mijn voetstappen in zal zetten, lopen naar de bosrand, maar dan ben je er weer, méns die haar afdruk weer neerzet en dan wordt het weer een rommeltje. Het is nu zo mooi, die blauwachtige waas, die grijze vage silhouetten van de bomen…Zal ik het toch gaan doen, even met de zaklamp het donker in?
En ondertussen is dit mijn oogst op Instagram van het laatste uur: Doctors Plea; een arts die over de verschrikkingen in Gaza meldt, mensen bij het Witte Huis, hoe belangrijk het is dat ‘dissidente’ Joden zich roeren, want zij zijn de enigen die het stigma van anti-semitisme kunnen wegwerken.
En Ellen vertelt over een reis naar de Gaza in 1989, met op het einde weer zo’n absurde situatie: Dat een school tijdelijk gesloten wordt, omdat een kind van zes jaar een steentje gooide…
Het lijkt alsof de wereld met een camera keek naar de Palestijnen en door de lens alleen maar een donkere vlek zag. En nu heeft een vreselijke oorlog er het licht op gezet. Maar we staan nog binnen, niemand weet hoe een weg te gaan.
