En toen klaarde het gisteren toch op en fietste ik in de Hoge Veluwe. Het oerlandschap sinds mijn jeugd. Prachtige wolkenluchten. Waar eerder een struingebied was gemaakt door een opgedolven zandlandschap met vliegdennen, zijn er nu bordjes dat je het niet mag betreden omdat het rustgebied is van het grote wild. Ooit…keek Moeder uit de auto, vanaf een parkeerplaatsje die er nu niet meer is, hoe ik door de zandverstuiving wandelde en vorig jaar nog werd ik door een boswachter uit het gebied gehaald, terwijl ik lag te zonnen in het zand.
Op de auto-wildbaan zag ik een pensionado-stel met een grote telelens, dus ik stopte ook. Ik zag drie herten door het kreupelhout scharrelen, die mij soms rechtstreeks aankeken. ‘Wilde zwijnen?’ vroegen ze mij, zij hadden dus niks gezien, maar wel wild bij Het Bosje van Staf. Dat is waar de familie vroeger in de zomer de dag beëindigde en ik bij zonsondergang de herten de weg zag oversteken. Enkele jaren geleden draafden er moeflons, én er waren herten én wilde zwijnen. Moeflons zijn verdwenen door de wolf, maar ik zag wel vier groepen herten verspreid en ik volgde ze met de verrekijker. Een groepje van zeven lichtbruinen lagen bij elkaar, grotere groepen met nog hun wintervacht graasden en wandelden rond. Uiteindelijk, alsof ze dat zo geënsceneerd hadden, kwamen ze allemaal bij elkaar op de grootste grasvlakte. Ik telde er 38.
Vandaag ga ik een stapel biologische pannenkoeken bakken en die vullen met een mengsel van paprika, camembert en ananas, als bijdrage voor het Paasbuffet op de boerderij in Kranenburg voor het Paasvuur, dat nu één dag voor Pasen plaatsvindt. Onderwijl ga ik luisteren naar de zeer boeiende podcast van Gijs Groenteman met de twee Thomassen, aangesproken als ‘de grote’ en ‘de kleine’. Over de Matthäus-Passion. Deel één heb ik al eerder tot mij genomen en ontdekte onderwijl alleen maar wat praktische klusjes te kunnen doen. Even scrollen door krant, mail of Insta leidt meteen teveel af. Elke noot, sequentie, overgang; Alles wordt nageplozen en er is ruimte voor meerdere interpretaties. Ja, geniaal, die Bach!
Gisterenavond, traditiegetrouw naar The Passion gekeken, ditmaal uit Zeist. Nu helemaal gericht op de boodschap dat woorden ertoe doen en de wereld positief kan veranderen als je zegt: ‘Ik geloof in jou.’ Met die fijne dubbelzinnigheid dat daar geen ‘God’ aan te pas voor hoeft te komen.
Ondertussen ontvang ik de krant van 66 jaar geleden. Zou Vader zich nog druk hebben gemaakt over de berichtgeving uit Indonesië?
