Een late lunchafspraak met P in Arnhem, in het Indonesische restaurantje vlakbij het station, ondertussen alweer bijna een traditie om elkaar daar halverwege te ontmoeten. Dan kon ik tevoren nog wel naar het museum. Sinds eind September in Venetië, niks ‘kunstigs’ meer gezien; alleen maar natuur en dieren. Er is daar nu een tentoonstelling over ‘Het surrealistische landschap’. Welnu, het leek mij hier vooral een containerbegrip om van alles wat niét letterlijk realistisch is, te tonen.
Leonora Carrington en een Inuit kunstenaar (Shuvinai Ashoona ) wier handschriften ik meteen herkende o.a van Biënnales. Die eskimovrouw maakt grote tekeningen met kleurpotlood en onthult een belevingswereld waar mensen en dieren in een voortdurend proces telkens van vorm veranderen en letterlijk onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn.
Dit beeld van Jean Arp heet Landscape or a Woman. Het geeft mijn eigen ervaring weer; hoe het lichaam van een vrouw als een zacht glooiend landschap kan voelen. Ik dacht aan de woorden die zomaar ooit in mij opkwamen, lang voordat ik in het echt een vrouw had aangeraakt.
Dit is Anna
Anna met de reeënogen
Ze is zo vol van vlees, die Anna
Zacht vlees in golven
en in plooien
Ze houdt van gele toetjes na
Vanillevla
Als in een duinlandschap
Zo trek ik door haar heen.
Deze kunstenaar, die later in haar leven katholieke non werd, zou moeten gerehabiliteerd worden in het surrealisme, volgens de tentoonstelling. Ik zie niet in, waarom. Haar werk deed me aan dat van Hilma Af Klint denken; het uitbeelden met abstracte middelen van een ‘mystieke’ of ‘spirituele’ wereld.
Al met al genoeg sensaties; even een ‘culturele’ injectie. Als toetje deze tent vol bellen rondom een oude kastanjeboom uit haar buurt. Het gaat ook over rouwen omtrent het snelle verlies van onze biodiversiteit. Haar geborduurde bos had mij al eens eerder geraakt.
Het had wel wat, om daar een poosje in zachte kussens te liggen.
