Vanavond had ik het liefst een bus later genomen: de lucht was zo prachtige roze, lichtblauwe gekleurd, dat ik het liefst was blijven kijken. Het is zo'n lucht als van Folon, dacht ik. Lang geleden dat ik aan hem gedacht heb. Een man roeit in een bootje in een blauwe zee op een rode lip. Een man loopt met een koffertje langs de horizon, die dun gestreept gelig en paarsig gelaagd is. Een doorzichtige, bijna transparante man.Ik moet aan Vader denken. Waar zou hij zijn? Als een man van Folon in landschappen die niet bestaan, in kleuren die de échte wereld maar zelden ziet? Op reis? Aangekomen? Ach, het zijn maar woorden en de afbeeldingen van Folon passen op de een of andere wijze bij een sfeer in mijn hoofd die tussen werkelijk en onwerkelijk is, tussen droom en daad...
Wat is werkelijk en wat onwerkelijk? Je zou soms de tijd willen kunnen stilzetten of terugdraaien. Nog een keer hetzelfde als vroeger meemaken met de ogen van nu. Maar of dat nou gelukkig maakt? Het toneelstuk Our Town van Thornton Wilder gaat daarover. Ik speelde ooit, op de middelbare school, een moeder van het gezin, waar het meisje, al in het dodenrijk, nog één keer een gewone alledaagse dag meemaakt, onzichtbaar voor iedereen.
Zó leven, dat elke dag de laatste zou kunnen zijn. Een mooie opdracht maar ook on verdragelijk om dat elke dag te doen. Je moet met de tijd kunnen morsen, je kunt niet alles uitkristalliseren en op het scherpst van de snede leven... De sfeer van Folon is ook die van de droom, van het sprookje, van dingen die net niet kunnen, maar in de verbeelding allemaal mogelijk zijn ...
Leven: het is toch maar een rare zaak. Je leeft met de concrete mensen en dingen om je heen, maar evenzeer met van alles en iedereen die er helemaal niet zijn in het hier-en-nu. Omdat ze ver weg zijn. Omdat ze dood zijn. Omdat je ze nog nooit ontmoet hebt. Omdat je ze kent van boeken, filmen, verhalen, foto's.
Misschien leef je, als je het allemaal optelt en aftrekt, wel altijd méér met wat onzichtbaar en niet aanwezig is, dan met wat er wel is. Zoals het mensje van Folon: je trekt bijna transparant een streep door lagen kleur en tijd, dwars door concreetheid en materialiteit heen: tijdloos, in de hoofden van anderen aanwezig en afwezig, tegelijkertijd.
