Ik ben, helaas, denk ik weleens, het type dat altijd kijkt naar het halfvolle glas en niet naar het halflege glas. Helaas, omdat ik me daarmee ook gauw tevreden stel, met iets wat er maar half is. Dan blijf je ook aansukkelen en aanmodderen. Want sommige dingen kunnen er alleen maar helemaal zijn, volledig, zoals je ook niet een beetje zwanger kan zijn.
Dan is kijken naar het halflege glas, veel beter. 'Nee' leren zeggen tegen halfslachtigheid, tegen mensen die hun eigen spel met je spelen, zonder dat zelf meestal door te hebben. Niet kijken naar hun goede intenties (het half volle glas), maar naar dat wat dat doet met jezelf: je wordt uitgehold, zonder aanzien van je persoon raast iemand over en langs je heen. Heel erg een halfleeg glas, dus.
'Nee' leren zeggen: en dan tegelijk op een dieper niveau, toch altijd ook '
Ja'. Nooit opgeven en blijven hopen dat iemand ooit in volle glorie voor je zal verschijnen, dat de wereld een mooiere en betere plek kan worden, dan het nu is. Bij dat Ja, horen andere woorden en beweegredenen: die van het geduld, in stilte blijven waarnemen en alles zo een samenhang geven en dat zo ervaren.
Ja'. Nooit opgeven en blijven hopen dat iemand ooit in volle glorie voor je zal verschijnen, dat de wereld een mooiere en betere plek kan worden, dan het nu is. Bij dat Ja, horen andere woorden en beweegredenen: die van het geduld, in stilte blijven waarnemen en alles zo een samenhang geven en dat zo ervaren.
De wereld vol veelzijdige vormen
is voortdurend in beweging
een wind steekt op
alle kleuren van de regenboog ontvangen adem
zoals de wieken van een windmolentje in de zon
niks verwaait
alles heeft samenhang
draait rondom de eigen as,
de kern, de pit,
het witte licht in ons.
Dank.
