Voor mij zijn dat topmomenten: boven de donkere boomtoppen werd allengs de gehele Kleine Beer zichtbaar, iedereen in Huize Morgenrood sliep, inclusief de hele natuurcamping in het bos, het was helemaal stil, alleen het vuur knetterde soms, en de vlammen likten langzaam de houtblokken weg.
Het natuurgebied Kampina was ook prachtig, prachtig. Witte waterlelies in de vennen met gele lissen aan de kanten, blauwe libelles, frisgroene varens en kabbelende kreekjes langs overhangende bomen. Omdat je er al om 9.00u 's ochtends inloopt, laat het ochtendlicht alles tintelen. En op de tweede wandeldag, uitgestrekte heide met schapen en kleine paarden.
En ook weer ontdekken, dat de Franciscaanse Beweging al lang met me meegaat, bekenden zien van soms jaren geleden en dezelfde herinneringen delen van eerdere Pinkstervoettochten: weet je nog in die oude school, allemaal in de gymzaal. Ja, ik verschool me toen in de gymtoestellenruimte onder de bok, achter het gordijn, op zoek naar een beetje privacy. Of ik ging ergens in een uithoek van een lange gang liggen, buiten de lokalen. Toen mocht het niet meer in scholen, wegens de brandveiligheid, na de brand in Volendam.
En toen het zó slecht weer was, twee dagen achter elkaar regen, en bij hoge uitzondering de druipnatten werden opgepikt met auto’s. En er waren koffiepunten langs de route, waar koffieketels naar toe werden gereden, zo ging dat toen. In cafés onderweg je te goed doen aan cappuccino's, halve liters bier, en in mijn geval een enorme vruchtensorbet, dat hoorde toen niet in het concept. En gelukkig was de disco ook weer terug, want ook deze was een poos afgeschaft omdat het niet zou passen.
Een soort van nestgeur, is ook heel prettig. Zomaar het Zonnelied met een aantal aanheffen, en weet je nog dat die nieuwe versie op de melodie van Branduari, morrend werd ingeoefend? Maar die heeft het lekker niet gehaald, de oude versie, met een simpeler tekst en muziek, dreunt zo lekker weg en tot mijn eigen lol kon ik het zonder tekstboekje gewoon meezingen. Evenals al die liedjes die al jaren op het repertoire staan.
Want ik had al die vitale info, het exacte adres, de telefoonnummers omtrent bereikbaarheid, mijn mobieltje, het boekje dus met liedjes en teksten, allemaal op mijn tafel thuis achtergelaten, ik was van plan om het als laatste in het bovenrits-vak van mijn rugzak te stoppen, vergeten dus, en schier een rampje, als je per ongeluk op de heenweg in de verkeerde trein bent gestapt, terwijl je op het station zou worden opgehaald.
Dus ik stond daar in het halletje bij de treindeuren nog verwoed op de knop te drukken of de deur alsjeblieft nog open kon, nee hoor, automatisch gesloten, blijft dicht. Drie jonge mensen van 21 jaar zagen het voor hun neus voltrekken, dit is een klein rampje zei ik hun, met grote rugzak, kleine rugzak en tent om me heen, want alle info, plus mobiel, lag dus thuis. Maar dan ken je de jonge generatie nog niet: binnen geen tijd, hadden ze met twee mobieltjes zowel het juiste telefoonnummer en ik hoefde alleen nog door de telefoon te spreken en hadden ze ook al uitgezocht vanaf welk perron ik in Eindhoven weer naar Oisterwijk kon reizen en wat mijn nieuwe aankomsttijd zou zijn, en dat hoefde ik alleen te herhalen door de telefoon en zo kwam alles toch weer goed.
Jullie zijn zo snel, zei ik, jullie kunnen je natuurlijk helemaal geen wereld zonder computers en internet voorstellen! Nou, dat viel wel mee, de ene had pas op zijn veertiende een mobieltje en allen mochten vroeger maar mondjesmaat op internet. Een andere herinnerde zich de elektrische typmachine nog en ook Typex kenden ze, maar dan om ballpoint te verwijderen en eentje wist ook hoe erg dat dan was, dat een gecorrigeerde letter met een handtypmachine dan standaard dik, vet en viezig eruit zag op papier. Trouwens, zij waren al old school, want ze gebruikten nog Facebook.
