Ik heb al heel lang geleden besloten om niet over alles te bloggen wat ik lees of aan nieuwe muziek opdoe. Dan kan ik wel bezig blijven…Criterium is, dat het steeds maar terugkomt in mijn gedachten, en dan ‘helpt’ een blogje, dan ben ik het kwijt. Dit geldt nu voor de graphic novel, waar ik nu de eerste twaalf hoofdstukken van heb gelezen uit 2018-2019 én de laatste vier uit 2022. Het heet Ice Cream Man. Er zijn véél lovende recensies op You Tube, maar de doorslag om meteen de luxe grotere ‘Sundae Edition’ te bestellen, komt door een interview met de schrijver, W. Maxwell Prince. Hier vertelt hij over de uitdaging die hij zichzelf heeft gesteld.
Elk hoofdstuk, dat is dus de uitgave die ongeveer één keer in de twee maanden in de stripboekhandel ligt, moet geheel anders zijn dan de vorige. Hij experimenteert met vorm en inhoud. De Ice Cream Man is een volkomen ambigu personage: is hij God of de duivel? In hoofdstuk 1 lijkt hij een weerwolf, maar dat komt later niet meer terug. Hij is aanwezig op de kruispunten tussen goed en kwaad, op allerlei wijzen. En misschien is alles zowel donker als licht, tegelijkertijd, zegt de schrijver in het nawoord en eindigt met de woorden:’a little light, then, yeah?’. Elk hoofdstuk is ook ánders en behandelt ook allerlei maatschappelijke verschijnselen. Ja, ook moord en doodslag en het hele horrorgenre wordt verkent. Bovenstaand een aantal covers: Hoofdstuk twee gaat over twee drugsverslaafden, het meisje zit op de ijswagen, in vier begint het verhaal dat een man gaat spreken bij de doodskist van zijn beste vriend, dus een skelet zit achterop de fiets. Er is een hoofdstuk waar de Ice Cream Man aan een jongen een hoorntje geeft met drie verschillende soorten smaken, en je vervolgens simultaan op elke pagina drie versies van zijn leven ziet. Hij heeft een aflevering geschreven waar je het hele verhaal zowel van voor naar achter kunt lezen, als andersom, als een palindroom. Daar ben ik erg benieuwd naar.
Een ander verhaal heet ‘Falling Man’ en gaat over de gedachten van deze man tijdens zijn val. En natuurlijk zie je erdoorheen ook die foto’s van mensen in hun val vanuit de Twin Towers…
In zijn een na laatste hoofdstuk, tot nu toe, nummer 31, komt de Ice Cream Man helemaal niet voor, alleen op de cover. En misschien een beetje in het ambigue gezicht van de vader. In 28 pagina’s maak je het hele leven mee van deze pasgeboren dochter, tot de oud geworden vader op zijn sterfbed in het ziekenhuis. Een soort van gedicht, ja, zoals de titel al zegt.
Binnen de wereld van de comics wordt Ice Cream Man revolutionair genoemd en een ‘Game changer’. Dit komt doordat tot nu toe een verhaal van een ‘creator-owned’ comic of graphic novel, dat is dus een verhaal dat de schrijver zelf verzonnen heeft en niet nieuwe verhalen van al bestaande superhelden bevat, altijd een ‘continuing story’ was, zoals series op de TV. Maar hier is dus elk hoofdstuk op zichzelf staand en het bevat een experiment. Tegelijk komen personages terug, soms alleen als bijfiguur in een tekening, zoals een mislukte schrijver, zodat het toch één verbonden wereld is. Voor het eerst wil ik álles lezen. Tot nu toe las ik meestal alleen het eerste boek/volume, dat een bundeling van 4-6 afleveringen is. Dan is mijn nieuwsgierigheid naar de gecreëerde wereld wel vervuld.
Waarschijnlijk kan ik niet duidelijk maken waarom ik hier zo enthousiast over ben. Het is ergens alomvattend. Het bevat filosofische thema’s én het heeft fantasy-en horror-elementen. Het gaat over verdriet, pijn, verlies, wreedheid, maatschappelijke ongelijkheid…enzovoort. Ik wilde er dus eerst géén blogje aan wijden. Wat mij over de brug hielp, dat betekent; er komen tóch woorden, is toen ik onderstaand op de radio hoorde. Door de sfeer van the twighlight, dat tussengebied. De sfeer in mijn boshuisje werd ermee gevuld, ook door het weer: er dwarrelden wat natte sneeuwvlokjes in een heiig bos, dat qua sfeer nog dat gedempte heeft van een wereld van sneeuw in de winter. En dan passeert er een onaards fenomeen, gezongen door Anne Sofie von Otter, gecomponeerd door de mannen van ABBA: Like an angel passing throught my room.
