Room with a view

Op Koningsdag vond ik deze dvd. Wat een genoegen om terug te zien! Met een jonge Maggie Smith en Judi Dench en Helena Bonham Carter. Het bracht mij ook terug in Florence, waar ik ooit mijn eerste grote vakantie doorbracht met mijn eerste geliefde, drie en een halve week lang. Eerste kampeervakantie op een camping in de heuvels. Elke dag die afdaling naar de stad. Alles bekijken, slapen op bankjes in de parken, helemaal ingezogen in de esthetiek. Hier is het concept: ‘Langdurig in een stad verblijven’, ontstaan. De titelsong door Kiri Te Kenawa … dat oeroude verlangen dat je vleugels geeft en draagt.

En ondertussen heb ik hier mijn eigen Room with a View.

Het zijn perfecte lentedagen.

 

Tulpenmanie

 

9.56 uur in de ochtend.

Rundum Hause

Nu de koolmeesjes zich genesteld hebben, voor het eerst plaatsgenomen op de stoel daar recht tegenover. Leuk ze af en aan te zien vliegen, nestkastje in en uit. Zonder voedsel in hun bekjes; het lijkt alsof ze ombeurten een ommetje maken rundum Hause.

Vanuit de hangmat : ook de eikenboom laat voor het eerst écht lentegroen zien.

O! Er is op het einde van de middag een pakket van ToGoodtoGo beschikbaar, komt héél goed uit, want mijn brood was op. En nu mag ik vier koningsdagsoezen ongegeneerd op eten (tezamen met vier krentenbollen, twee croissants, twee harde witte broodjes, ėén bruin maanzaadbolletje)

Gordijn open bij het wakker worden: voor het eerst helemaal uitgekomen berkenblaadjes.

Elke dag een terugkerend genoegen: het rolgordijntje bij het keukenraam omhoog trekken: ditmaal de belofte van weer een dag vol zon, deels in mijn hangmat die ik uit de schuur

 zal halen, de oranje zonnebrand staat nog op het tafeltje ernaast.

Ik kreeg een foto van E. gemaild: Franciscus in het bos. 

Koningsdag 2025

 

Het was genieten en speciaal: de fietstochten heen en terug naar Warnsveld, elk dertig kilometer. Vertrokken in de mist en dat alles dan opklaart. Vanuit het bos, door fris lenteland, vaag geurend naar de bloesembomen, langs oude boerderijen en helemaal niemand op de weg om  9.00 uur. Stil en sereen. En op de terugweg ongeveer twaalf uur later opnieuw; bijna geen mens met de oranje gloed van de ondergaande zon en het goede humeur.

(Voor het eerst een grote everzwijn familie langs de kant van de weg: vijf donkerbruine volwassenen, drie gespikkelde jonkies)

Het was weer Koningsdag in Warnsveld; het dorp met veel oranje daken, alles heel gemoedelijk, veel kinderen die optreden, generaties voor hun eigen huizen met het spul, geen handelslust, geen harde muziek, allemaal zulke lage prijsjes (we doen het voor de gezelligheid of het goede doel, is de algemene sfeer) en iemand haalde van binnen nog een Jumbotas voor mij, omdat ik mijn handen ‘onverwacht’ vol had met ditjes en datjes ( Zoals altijd, zei de vrouwengroep, had je nou écht van jezelf verwacht van niet?!)

Heel feestelijk allemaal! 

Sweet Baby Bos

Ik ben in de loop van de tijd wel steeds luier geworden wat betreft ‘wandelen’.  Ik woon tenslotte in een bos en hoef niks te doen om iets van ‘natuur’ mee te maken. De grootste boswandelingen zijn naar de bushalte, bijna drie kilometer, vaak met bagage. 

Vooruit dan, dacht ik vandaag, je benen strekken; en dan in totaal drie kwartier veel moois meemaken, heel fijn!

En dit liedje van James Taylor gaat al sinds mijn tienerjaren met mij mee. Dat je naar een baby alleen maar teder kunt zijn en je een bedje wil maken van zachte bescherming… Waarom verliezen we deze houding in de loop van het leven?…

 

Oh, To Believe in Another World!

Dit ‘stilleven’ liet ik vorig jaar achter op het strand van Venetië. Het past wel bij mijn huidige stemming. Beetje fragiel met een spiralend hoofd kijken naar de scherven naast je, terwijl ‘scherven’ voor mij ook altijd verwijzen naar wat er ooit geweest is; heelheid dus ook.

En ook dit, 

de verbeelding van vastheid plus vallen en van strijd in een oude kerk en tegelijk het ei, een groene tak, tere troost erachter…

Ik scrolde even in mijn foto’s uit Venetië van vorig jaar Juni ( wat een explosie en concentratie dag in dag uit, van zoveel esthetiek en kunst!), op zoek naar foto’s van de expositie van William Kentridge in twee ruimtes aan de kade; Self portrait as coffee-pot.

Hij plaatste zelf vanochtend op Insta een referentie naar wat blijkt, een expositie van twee jaar geleden in Londen met het overkoepelde resultaat, een film die zich afspeelt in Rusland met de titel: Oh, to believe in an other world.

Juist ja; de enige woorden die ik nog kan mompelen. 

Wat geweldig om dan kunstenaar te zijn en al je energie daarvoor in te kunnen zetten.

 

PS

Mijn Keukenhof in het lentebos in de regen.

Verslagje Paasdag 1 en 2

 Van een Paasontbijt (met het bericht van het overlijden van de Paus, kerkkritiek- maatschappij kritiek, Pieter Derks over het teveel aan hoogopgeleiden in Nederland),  via het Sonsbeekpark en twee herten op de Hoge Veluwe, naar een daslooksoepje, net versgeplukt.

Het ondertussen traditionele Paasvuur, al 18 of 19 (?) jaar op een rij, elke keer toch ook weer anders, dit keer een mooi, mild vuur, maar daarna -voor de eerste keer- stromende regen.

Op de heenweg mooie bloeiende bomen, een dagpauwoogvlinder op het gele koolzaad en alles fris in lentegroen.

En dan, na drie weken, de groei zien van de zaadjes die toen nauwelijks uit de grond waren gekomen. Zichtbaar spinazieblad…Zo. De eerste keer een gedetailleerd verslag van een eerste en tweede Paasdag; leven en laten leven.

Paasmorgen (associatief)

 

Momentopname; Stille Zaterdag (2)

 Zó is mijn uitzicht nu, terwijl ik op de grond zit tussen de openstaande balkondeuren. Tóch even een moment om in dit blog vast te leggen. Het is vandaag in de christelijke kalender Stille Zaterdag. ‘ De enige dag in het jaar dat de wereld even echt van God verlaten is’, zei een zuster daar ooit over. 

Hoe écht een verhaal kan zijn, als je erin gelooft…

Een van de redenen om geen tekst meer te willen toevoegen in dit blog is, dat ik het idee heb alles al eens gezegd te hebben. Waarom nogmaals die herhaling? Het blijkt dat ik acht (!) jaar geleden alweer, ook al mijmerde en terugkeek: het was het eerste jaar na lange tijd dat ik dat hele lijdensverhaal van Jezus en zijn  verijzenis niet meer in het klooster mee leefde, maar in de Agneskerk in de buurt. Ik deed ook aan de Paasnacht wake mee, de hele nacht wakker blijven in stilte en in de vroege ochtend bij het eerste vogelgeluid en in de ochtendschemering het Paasvuur ontsteken.

Ik blíj́f het bijzonder vinden dat het Paasverhaal je zo dichtbij eigen ervaringen van lijden en weer opstaan kan brengen. Het blogje dat ik acht jaar geleden schreef, zou ik zó wéér kunnen doen.

Nú zit het optimisme en de hoop die in het verhaal vervat zit voor mij vooral in het intens beleven van de mooie momenten in mijn naaste omgeving. Het is dít hier-en-nu, elke keer weer, dat je laadt met betekenis. En ja, daar hoort ook het aanzien van een wereld bij, met zóveel verdriet, hel, ellende. En zoveel doen, ‘wij mensen’ dat elkaar aan…

Maar er zijn ook de narcissen en de tulpen, gepland in de winter met de hoop en het vooruitzicht dat ze úit zullen komen. Elk zaadje gepland in de grond, is óók een daad van vertrouwen: dat groei en ontwikkeling en weldadige oogst een deel is van de cyclus van het leven.

Het ruikt nu naar een kruidige melange van citrusvruchten , gember, kaneel en kurkuma, die een uur lang op het vuur staat. Daar komt een heel gezonde siroop van, vol ‘antioxidanten’, zo is mij verteld. Dat woord ‘antioxidanten’ blijft hangen, ik heb geen flauw idee wat het eigenlijk is. Ik doop het maar om tot een Paasdrankje. 

Wild is the Wind; Eksternest/ Frieren

 Of het zich doorzet, wéét ik niet. Maar ik wil steeds meer, nou ja in feite minder, woorden besteden aan mijn eigen woorden. Ik vind de wereld op dit moment verbijsterend. Wat mensen elkaar niet allemaal aandoen, dat geld en macht en de stem van één man ( ja, die ene) zoveel kan afbreken. Chaos op het wereldtoneel overal, afspraken die niks meer betekenen…

In mjn achtertuin in de stad is er nu een groot eksternest in de bamboe. Geen mus meer te bekennen in wat hun centrale ontmoetingsplaats is/was. Dilemma: zal ik het nest uiteen trekken, dat kan gewoon door onderaan flink aan de bamboe te schudden en de buigzame stengels één voor één naar de grond te brengen. Niet gedaan. Vind eventueel neervallende eieren ook niet te pruimen. Wint nu het recht van de sterkste? Twee grote eksters die tjirpende mussen, vaak wel 25 tegelijk, weten weg te jagen? Ik ga maar vertrouwen op de vitaliteit van de mussenkolonie. Dat ze in de omgeving nieuwe ontmoetingsplekken vinden. 

Ondertussen heb ik het in mijn bostuintje uitermate goed. Narcissen bloeien, de eerste donkerroze tulpen komen uit, ik lees mij een ongeluk. Ik kreeg twee kleine boekjes met Veluwse sagen uit 1909, uit de oude boekenkast van de overleden vader van H. Het vertelt over twee reuzen die door het zand in hun schoenen die ze eruit kloppen, de twee heuvels in Hardenberg, waar ik onlangs was, veroorzaken en over bittere sneeuwstormen hier en de pleisterplaats De Woeste Hoeve, tussen Apeldoorn en Arnhem. Weer een boodschap over de klimaatsverandering, terwijl ondertussen het motto in mijn omgeving de afgelopen tijden was: ‘Het is niet goed, maar wel lékker, die zon en de warmte, nu.’

En zo blijft het leven een aaneenschakeling in sneltempo en tegelijk in een traagheid van de tijd, van paradoxen.

Ik kijk naar Frieren,  een tip van Nichtje L. Ze wordt er rustig van.