Of het zich doorzet, wéét ik niet. Maar ik wil steeds meer, nou ja in feite minder, woorden besteden aan mijn eigen woorden. Ik vind de wereld op dit moment verbijsterend. Wat mensen elkaar niet allemaal aandoen, dat geld en macht en de stem van één man ( ja, die ene) zoveel kan afbreken. Chaos op het wereldtoneel overal, afspraken die niks meer betekenen…
In mjn achtertuin in de stad is er nu een groot eksternest in de bamboe. Geen mus meer te bekennen in wat hun centrale ontmoetingsplaats is/was. Dilemma: zal ik het nest uiteen trekken, dat kan gewoon door onderaan flink aan de bamboe te schudden en de buigzame stengels één voor één naar de grond te brengen. Niet gedaan. Vind eventueel neervallende eieren ook niet te pruimen. Wint nu het recht van de sterkste? Twee grote eksters die tjirpende mussen, vaak wel 25 tegelijk, weten weg te jagen? Ik ga maar vertrouwen op de vitaliteit van de mussenkolonie. Dat ze in de omgeving nieuwe ontmoetingsplekken vinden.
Ondertussen heb ik het in mijn bostuintje uitermate goed. Narcissen bloeien, de eerste donkerroze tulpen komen uit, ik lees mij een ongeluk. Ik kreeg twee kleine boekjes met Veluwse sagen uit 1909, uit de oude boekenkast van de overleden vader van H. Het vertelt over twee reuzen die door het zand in hun schoenen die ze eruit kloppen, de twee heuvels in Hardenberg, waar ik onlangs was, veroorzaken en over bittere sneeuwstormen hier en de pleisterplaats De Woeste Hoeve, tussen Apeldoorn en Arnhem. Weer een boodschap over de klimaatsverandering, terwijl ondertussen het motto in mijn omgeving de afgelopen tijden was: ‘Het is niet goed, maar wel lékker, die zon en de warmte, nu.’
En zo blijft het leven een aaneenschakeling in sneltempo en tegelijk in een traagheid van de tijd, van paradoxen.
Ik kijk naar Frieren, een tip van Nichtje L. Ze wordt er rustig van.
