Dit ‘stilleven’ liet ik vorig jaar achter op het strand van Venetië. Het past wel bij mijn huidige stemming. Beetje fragiel met een spiralend hoofd kijken naar de scherven naast je, terwijl ‘scherven’ voor mij ook altijd verwijzen naar wat er ooit geweest is; heelheid dus ook.
En ook dit,
de verbeelding van vastheid plus vallen en van strijd in een oude kerk en tegelijk het ei, een groene tak, tere troost erachter…
Ik scrolde even in mijn foto’s uit Venetië van vorig jaar Juni ( wat een explosie en concentratie dag in dag uit, van zoveel esthetiek en kunst!), op zoek naar foto’s van de expositie van William Kentridge in twee ruimtes aan de kade; Self portrait as coffee-pot.
Hij plaatste zelf vanochtend op Insta een referentie naar wat blijkt, een expositie van twee jaar geleden in Londen met het overkoepelde resultaat, een film die zich afspeelt in Rusland met de titel: Oh, to believe in an other world.
Juist ja; de enige woorden die ik nog kan mompelen.
Wat geweldig om dan kunstenaar te zijn en al je energie daarvoor in te kunnen zetten.
PS
Mijn Keukenhof in het lentebos in de regen.
