Doel was, om eindelijk eens in de nazomer op vakantie te kunnen gaan en van mooi weer elders te kunnen genieten, maar later bleek het in Nederland de mooiste nazomer ever te zijn. Zo gaan die dingen.
Ik hou wel van plekken die in de loop van je leven met je meegroeien en veranderen. Dit was ook het wijkcentrum waar ik nog verder in de prehistorie ben ingewerkt en meeliep om het 'beheerdersvak', ahum, te leren. Je zult zien, dat wanneer ik blijf wonen waar ik ben, ik hier ooit met een scootmobiel binnen kom zeilen om mijn burgerzaken te regelen.
De kapel bij de Clarissen is ook zo'n plek die me dierbaar is. Gisteren was er weer 'meditatief dansen', zo noem ik het maar. Het is bijzonder hoe je je lichaam inzet als expressiemiddel van veelsoortige gevoelens: lyrisch, uitgelaten, stil, vol vreugde, devoot... ook dat je samen danst met anderen sticht een heel eigen vorm van gemeenschap.
Mooi vind ik het, dat de kapel gebruikt wordt voor verschillende dingen. Het dagelijks koorgebed, de drukkere zondagse eucharistie, waar ik nooit meer kom omdat de hiërarchische, dogmatische mannenkerk vol verboden en mensen die worden uitgesloten van die eucharistie teveel in mijn huidige associatieveld zit. In de loop van de jaren heb ik er presentaties met een diascherm en beamer in meegemaakt, op de grond gelegen en getekend, ik verschoof er de koorbanken voor de meditatie, gaf er meditatie... Het fijnst vind ik het er 's ochtends in het donker en laat op de middag in de schemering: de stille tijden.
Zo ben ik in de loop der tijden een zeer honkvast mens gebleken. Al hou ik tegelijk de beleving dat alles voortdurend verandert.
