Avondmaal

Last supper, Stanley Spencer, 1920

Het blijven toch wel zeer aansprekende, concrete rituelen in de katholieke kerk. Gisteren was het Witte Donderdag en dan wordt herdacht, of eerder opnieuw weer verteld, zoals elk jaar en dan al door al die eeuwen heen, dat Jezus eerst de voeten wast van zijn leerlingen en daarna voor het laatst met hun een avondmaal deelt. Daar breekt hij het brood en de wijn en noemt het zijn lichaam en zijn bloed. Mooie literaire vondst, wat een metafoor, geen wonder dat deze de eeuwen doorstaat.

Het ritueel van de voetenwassing, wordt in kloosters wel gedaan, door de abt of de abdis, maar in de gewone parochie word alleen dat gedeelte uit het Johannes-evangelie voorgelezen. En dan wordt dus dat avondmaal gevierd en daarna wordt de tafel afgeruimd. Want tja, vandaag wordt de kruisiging herdacht, dus de tafel moet leeg zijn. Evenals het kruisbeeld dat ofwel wordt weggehaald, ofwel, zoals in de Agnesparochie, met een paarse doek bedekt.

Gewoon de tafel afruimen: het grote tafelkleed opvouwen en daar net zo'n beetje met zijn tweeën mee stuntelen, zoals dat gaat in het huishouden. Lopen we eerst naar voren, of vouwen we het eerst doormidden? Als alles weg is, blijft de ciborie, de gesloten kelk met hosties, nog staan op de lege tafel, tezamen met een kaars. Dan is het een periodes stil.

het kwam wel binnen bij me. Na gedane zaken, raakt alles voorbij, en in dit verhaal weten we wat de toekomst zal brengen: eerst lijden en dan een verrijzenis. Zoals het ook doorgaans gebeurd in het menselijk leven: de hele tijd opnieuw maar: eten, drinken en ook verdriet hebben en dat ook weer te boven gekomen.

Ik liep naar huis, de lucht had de laatste avondkleuren, enkele vogels floten nog. In Leeuwarden was de Passion bezig, het ondertussen zeer grootse volkspectakel, waar ik ook wel fan van ben. Vorig jaar, met Lenette van Dongen vond ik het héél goed, ik zag het op de dvd achteraf, die je gratis kunt bestellen.: alles om het geloof verder te brengen... Dit jaar hoeft het niet zo voor mij. Het is meer dan genoeg, om mee gemaakt te hebben wat er in de kerk gebeurde.

Eerlijk gezegd: het verhaal is fantastisch, omdat het vertelt over de kracht en het onvermogen tegelijk, van mensen. Maar die hele geloofsinhoud: dat Jezus dat deed voor ons enzo... nee, dat geloof ik niet. Je kon in de kerk in het begin een handoplegging van de priester krijgen. Die heb ik dus overgeslagen.