En nu? Ik heb de krant gelezen, uitgebreid en langzaam, en luisterde ondertussen naar de Johannes Passion. Jaarlijks de bekende melodielijnen horen van Bach, prettig: om de woorden hoef ik het niet te doen, die had ik gisterenavond al gehoord. In een 'fijne, rustige en pretentieloze viering', in de woorden van M. met wie ik maandags mediteer en die er onverwachts ook was. Ik had haar al weken verteld hoe prettig de vieringen in de Agnes Parochie zijn.
Het paarse doek dat Jezus bedekte aan het kruis werd in drie gedeelten weggehaald, en daarna werd een kandelaar met heel veel kaarsen ontstoken en toen bracht iedereen bloemen naar het kruis. Bossen en bossen tulpen, rozen, bloesemtakken. Ik verwacht dat die vannacht verwerkt worden tot boeketten, die dan morgen in de kerk te zien zullen zijn? Ik zal het wel gaan meemaken, vannacht, tijdens de Paaswake. Al denk ik het niet de hele nacht uit te houden.
Over het klooster rouw ik ook een beetje. Ik ontving het bericht dat M. - die het me zo kwalijk nam dat ik blogde over het klooster, want ik zou hen daarmee schade berokkenen - op dit moment er niet meer is. Ze moet zich buiten de muren gaan beraden over haar ideeën voor een nieuwe gemeenschap... Ik zie haar voor me, in talloze momenten tijdens de leesgroep, waar ze zo zeer haar vertrouwen in de gemeenschap zoals die was uitsprak. Haar zachtheid en vertrouwen... waar is dat gebleven?
Ik blijf hopen en geloven in verrijzenis-ervaring. Dat mensen op hun schreden terug keren, zichzelf zuiver kunnen aanzien en daarna misschien ook anderen. Het is een menselijk mechanisme, om anderen de schuld te geven van dat waar je zelf bang voor bent. Dat is tenslotte ook het verhaal van de kruisiging van Jezus. En hij verrijst omdat wij zelf kunnen verrijzen: terug naar onze integriteit: je zelf en je eigen belang en eigen waan loslaten... dan ontstaat er een nieuwe wereld.
Wachten... soms je leven lang. En het niet meemaken dat er een terugkeer of een verrijzenis is. Iets van Stille Zaterdag is altijd in een laag van je gevoelsleven aanwezig. Wachten is tegelijk ook de ervaring van 'duur 'in je. Dat sommige ervaringen duren, blijven, nooit afsterven. Je bewaart het mooiste en het liefste en het beste van ieder ander in jouw hart: daar is het altijd Stille Zaterdag.
