Op engelenvleugels

Gisterenavond had ik heel even de prikkelende sensatie alsof ik zweefde vlak bij de plafonds in de San Marco Basiliek in Venetië in een gewijde, hemelse, heilige ruimte... opgenomen op engelenvleugels... Ik was weer eens bij de Taizé-viering en S. maakt daarvoor met allerlei tafeltjes van verschillende hoogte een opstelling, met veel kaarslichtjes en iconen. En ditmaal had ze een gouden doek over alles gedrapeerd en waren en twee Maria met kind iconen, en met een kleurige andere doek daarmee verbonden, stond iets hoger op het altaar ook nog een icoon met Jezus als leraar.

Mijn ogen dwaalden daarlangs: in de San Marco Basiliek is op het allerhoogste punt ook een afbeelding van Jezus als leraar, en nu zat ik op een meditatiebankje er vlak onder, terwijl er Taizé-liederen klonken. Ja, dit is mooi, ja, zo creëer je even een heilige ruimte, ja, zo  geef je gestalte aan de milde krachten in jezelf en in anderen en spreek je de hoop uit dat die zullen overwinnen, dacht ik.

Toen werden ook nog de beginregels van psalm 139 voorgelezen: het is de tekst die klonk in de afscheidsviering van Moeder omdat deze psalm al met haar mee gaat vanaf dat ze op de boot werd gezet naar Nederland en waarvan ze heeft uitgesproken dat ze graag wil dat  de eerste regel daarvan op het graf komt te staan: Heer, gij doorgrondt en gij kent mij... Nu viel me op dat de woorden getuigen van zo'n ultiem vertrouwen , ook bij de dood en dat heb ik bij Moeder gezien, die helemaal niet bang was om dood te gaan.

Deze regels: ...mij mag het duister omsluiten, het licht worde nacht om mij heen - voor u heerst in het duister geen duister: lichtend is de nacht als de dag, de duisternis is gelijk licht. Dit is toch pure poëzie die je niet met rationele argumenten kunt uitleggen. Zoals alles rondom de dood een soort van mysterie blijft, of ook wel het leven zelf dat mysterie blijft: waarom maken we ons over zoveel druk? Waar halen we ons gevoel voor schoonheid, ons verlangen naar vrede, onze hoop dat het goed kan gaan met een ieder op de planeet vandaan? Terwijl een ieder van ons zal vergaan en verdwijnen: waarom je druk maken om ons nageslacht en een toekomst voor mensen?

.Hoe is het eigenlijk mogelijk om vlak voor je dood niet bang te zijn met de zekere wetenschap dat je er niet meer zult zijn? Ik denk ergens dat dit zó onvoorstelbaar is, dat jij er niet meer bent, dat de levensenergie gewoon blijft tot die laatste snik. Je kunt ook bang zijn als je gaat slapen, dat je niet meer wakker wordt, en wie en waar is die droom-ik eigenlijk?, maar daar zijn mensen doorgaans ook niet bang voor.Omdat het vertrouwen en de vanzelfsprekendheid van 'leven' blijft: leven... en soms opgenomen worden op engelenvleugels...