dinsdag 15 februari 2022

Droefmoedig mild zijn: Thomas Beijer

Een paar weken geleden hoorde ik op de radio ‘Iberia’ van Albeniz. Een pianostuk dat ik heel goed ken omdat een ex dat vaak voor mij speelde, ook op mijn verzoek: die verlangende warme oproep in de klanken. Ik kende het erna alleen in de uitvoering van Alicia de la Rocha, maar die is veel geslotener, strakker, staande als een huis. Maar nu hoorde ik een interpretatie die mij terugbracht in die studentenkamer en ik, liggend op zijn bed, zijn handen over de toetsen zag gaan. Het bleek Thomas Beijer te zijn.

Vandaag staat hij in Trouw omdat hij de Nederlandse Muziekprijs krijgt uitgereikt, anderen zijn  aan het woord, zeer lovend over hem. Dat was ook de reden waarom hij toen op de radio te horen was, aangekondigd als een 'Homo Universalis' en er volgde een interview met hem en wat mij vooral is bijgebleven is, dat hij gelooft dat kunst wel degelijk invloed heeft op mensen, dat het ze mild kan maken. Niet omdat als hij iets uitvoert ineens de ijskap minder gaat smelten, maar wel omdat mensen geraakt kunnen worden en wéér en wéér en dat dit zo uiteindelijk ook hun handelen zal beïnvloeden. Mooi, vind ik dat: het geloof in een heel fijnmazig netwerk tussen mensen onderling.

Hij maakt ook animatiefilmpjes en dan ook alles eraan: tekst, muziek, tekeningen, uitvoering. Op zijn Instagram-account en zijn website zijn ze te zien en ik klikte nu weer even ‘Sunken’ aan;  in grijstinten zwemmen er vissen  over de hele wereld op pleinen en in musea, langs de denker van Rodin… En er is humor  te horen en te zien in ‘Als de nacht valt’. Elegische aria van een droefmoedige aardappel’ . In zijn stem hoor je zijn plezier van het maken en het vertellen.‘Droefmoedig’ is ook wel een heel mooi woord…