‘Is er in Indonesië nu ook Chinees Nieuwjaar? ‘ is de vraag. Dus ik begin te vertellen van niet, en dat Chinezen een minderheid zijn en eigenlijk enigszins gediscrimineerd werden; tenminste Moeder mocht als kind niet in het openbare zwembad: geen toegang voor gelen, ofzo, was het bordje bij de ingang… Ik vraag me nu af, of ‘inlanders’ in de koloniale tijd dan wel naar binnen mochten.
Voor haar is het wel Nieuwjaar! Vietnam volgt China hierin, dus het is het jaar van de tijger en ze vierden het nu met de familie alleen maar door 's avonds lekker met elkaar te eten. Ze hebben drie kinderen en die werken allemaal, dus ze hadden overdag geen vrij.
‘Maar een keer per jaar in augustus dan hebben we wel allemaal feest.’ Dan gaan ze met zijn allen naar de Vietnamese tempel in Almere. ‘Boeddhistisch’, zegt haar man achter haar, terwijl hij de loempia’s in het vet nog eens omdraait. Ik ben helemaal verrast, ik wist helemaal niet dat er een Vietnamese boeddhistische tempel in Almere is.
‘Ja hoor, heel groot, we vieren dan Moederdag in de tempel, met veel eten’. 'Hoeveel mensen komen dan?' vraag ik, 'enkele honderden? ‘Véél’, zegt ze, ‘heel veel, uit het hele land. Wel duizenden.’ Het is in augustus en het is de grootste Vietnamese feestdag en ook de enige, dat er zoveel mensen komen. Ze kent de Chinese tempel in Amsterdam ook, maar deze in Almere is toch anders, ‘Ik ga kijken op internet’, zeg ik. ‘Ja, doe maar!’ zegt ze, maar je kunt ook in het echt kijken, in augustus, dan kan iedereen naar binnen.’
Ik vind zoiets zo leuk! Dat je in zo’n eenvoudig kort praatje ineens iets heel nieuws leert.
