Gisteren zat er voor het eerst dit jaar een laag ijs op de waterbak, zodat ik geen water voor de afwas eruit kon scheppen. Niet erg: Het was tenslotte Zondag, rustdag. Nu is het groene gazonnetje geheel bedekt met bruin eikenblad, er hipt een roodborstje doorheen. Van herfst, richting de winter. De graphic novel van David Peterson past bij deze sfeer. Vierkant; een leuk formaat. Dit deel gaat over vijf muisjes die een tocht vol ontberingen hopen te volbrengen. Op de achterkant van het boekje zie je een van hun grote gevaren: een uil die loert. En ze worden zéér herinnert aan hun sterfelijkheid: het muisje met de rode cape, Saxon, valt onderweg in een put.
Ik bleek de enige van mijn oud studenten-theologenclubje, die nu niet meer Zondag een kerk opzoekt. Allen gaan ook ‘voor de verhalen’, zeggen ze. Dát herken ik wél. De Zondag blijft voor mij toch ook een dag, waar ik extra gevoelig ben voor ‘verhalen’, al dan niet live, en gebaren; rituelen, die daarbij horen. Zo kijk ik dan met speciale aandacht naar het eind-ritueel van de metgezel van Saxon, die de aanval van de grote uil niet overleeft. Zo’n vuur dat met hem naar de sterren gaat en allen eromheen…
Saxon gaat daarna naar zijn leider, Gwendolyn. Hij vraagt haar naar de zin van dit alles: het geweld met de dood die erop volgt…En als antwoord geeft zij hem alleen een kus. Dan ben ik genoeg gesticht, voor de Zondag. Dit kan ik begrijpen, hier kan ik achter staan…In dit eenvoudige gebaar zegt ze: ik weet het ook niet, maar we kunnen er wél zijn voor elkaar.
Later op de dag vond ik dit nog: Eternal Source of Light Divine. Hoe deze groep en de trompet en de zang in volkomen harmonie samenspelen, betrokken op elkaar, iets vertolkend dat boven het rationele nuchtere verstand uitstijgt. Het was weer voltrokken: mijn Zondagse Gevoel.
