Dit gedicht van Emily Dickinson kwam in mij op, tijdens het ontbijt met de projectgroep theologie. Na intense gesprekken over de onmacht van echte communicatie, de wijze waarop mensen hun koppen in het zand steken, de vreselijke toestanden in de wereld en de kerk. ‘En toch’…de kern van hoop? Of is het de verrijzenis-kracht die overal, hoe erbarmelijk de omstandigheid ook is, toch ook zichtbaar blijft?
We ontmoetten elkaar vanuit verschillende plekken door het land, in het Noord Veluws Museum in Nunspeet. Daar was een mooie tentoonstelling van Ben Viegers. Ik had nog nooit van hem gehoord. Wat een feest van kleur en natuurbeleving. Ook leuk dat je zo gewoon, direct enthousiasme daarover deelt, al heb je elkaar al weer een lange tijd niet gezien.
Ik was er in de vroege ochtend heen gefietst en zag zo het gebouw van Radio Kootwijk als een kerk in het landschap staan. Opwekkend dat deze er was om contact over de hele wereld te bewerkstelligen. In dit gebouw zat de sfeer en het, niet gezochte maar vanzelf ontstane, thema van het weekend wel vervat.
