Dit doet mij denken aan een orchidee, in het bos. Dit winterse weer is geweldig. Het tapijt van weggeveegde eikenbladeren knispert verend zacht onder mijn voeten. S’nachts is er een heldere sterrenhemel, Orion schijnt pal naast mijn huisje.
Ik vond weer een nieuwe schilder. Zij heet Rosa Bonheur. Mooi vind ik dat, om vrouwen te ontdekken die volstrekt hun eigen gang gingen en zeer succesvol waren in een tijd dat dit niet de bedoeling was, voor vrouwen. Op de foto met haar laatste geliefde.
Het portret is geschilderd door een ander. Dat je op jonge leeftijd al zo geportretteerd wordt, zegt wel iets over je uitstraling.
Ze is doorgebroken met het bovenste zeer grote schilderij van 5 meter lang. Nog nooit eerder gedaan door een vrouw, zo’n letterlijk groots project. Men roemde de levendigheid, de beweging op het doek en men vond het tegelijk landschaps-en portretkunst. Ik vind de onderste heel mooi, die trage rust, die kluiten aarde waar je zelf zin van krijgt om langs te lopen. Het is het perspectief van de wandelaar.
Verder schilderde ze veel dieren. Ik vind deze allemaal prachtig, juist weer omdat ik het zelf zo heb waargenomen. Die ogen van een kalf. Dat behaaglijke van een kat. Die gretigheid van een hond. Die alertheid van een hert.
