Al doe ik niet meer aan een adventskrans en heb ik mijn permanente kerststal die meer dan 10 jaar in mijn stadshuis stond, enige jaren geleden de deur uitgedaan: Ik beleef toch wel iets van ‘een tijd van aankomend licht’, hier in het bos. Het leek vanochtend of ik over een paadje van licht naar een deur liep, die zich zou openen naar…?
Al wist ik dat het een deel van de horizon is, die telkens weer wijkt.
En dan zomaar wat kerstcadeautjes, verspreid in het bos. Mooi toch?
En dan valt de avond. Ik kijk naar de steen die aanspoelde op het strand bij Scheveningen: Zwanger. Er wordt elk moment ook nieuw leven geboren. Een ster van hoop. Ijs dat schettert van licht.
Dit is nu dus mijn volkomen uitgeklede versie van het ‘kerststalletje’. Terwijl ik veel plezier heb beleefd aan het tafereel, dat elk jaar groeide met nieuwe scènes. De eerste vier jaar van dit blog, heb ik elk jaar in December, een blogje eraan gewijd, zoek ik net terug. Vanaf 2009 verdween het niet meer uit mijn huis.
5 July 2020 heb ik het afgebroken. Ongeveer een maand later, vond ik dit boshuisje. Op de tafel van de vroegere kerststal staat nu mijn tv. En hoe gaat het verder? … De kern van het aankomend Kerstfeest blijft een ijzersterk narratief: Licht dat geboren wil worden, ook in erbarmelijke omstandigheden. Dat is mijn geloof. Of nuchterder: Het is een feit van het leven.
