Ik ben een avontuur aan het meemaken. Het is ondertussen 1.22 in de nacht en ik kan niet naar binnen. Het slot draait niet door. Onder het slot is er een telefoonnr van de Locksmith en ik heb een voorbijganger gevraagd of deze wilde bellen. Ik heb mijn telefoon niet op zak. Eerst was het: Nee, nee, nee ( een naaste buurman kon ook al niks voor mij doen) en toen vroeg hij toch: Wat is er dan aan de hand? Dus hij heeft gebeld, maar kreeg een antwoordapparaat… Hij zei dat hij het thuis nog een keer zou proberen…
Dit is een medische praktijk, als er morgen spreekuur is (o, het is Zondag, niet dus)…Het internet doet het wel, hier buiten op een bankje. Ik heb ook de host van airbnb een bericht gestuurd. Maar als hij al slaapt, dan zit ik hier dus…tot morgenochtend?…
Er zou al een klusjesman komen voor het slot van mijn kamer. Die is ook kapot. Een vaste huurder vertelde dat er enkele weken geleden een overstroming is geweest, waardoor er sloten moesten worden veranderd. Of de voordeur hier iets mee te maken heeft? Wel al een teken aan de wand, dat die sticker van de locksmid op de voordeur is geplakt.
Ik wacht nu maar af.
Ik heb het licht zien worden. Uiteindelijk kreeg ik met de telefoon van de grijze auto, ze woont aan de overkant, de eigenaar te pakken. De vrouw komt uit Trinidad, is 42 jaar, heeft zes zonen waarvan de oudste 22 jaar is en op college zit. De jongste is een baby van twee maanden, er zit elf jaar tussen de ander. Nu ze ouder is, kan ze echt genieten van de baby. Ze werkt op het vliegveld JFK, van 3.00 -11.30, ze duwt de rolstoelen van passagiers, soms krijgt ze een fooi van 100 dollar. Voor het fooiengeld overweegt ze om toch weer te gaan werken, terwijl JFK een zwangerschapsverlof geeft van één jaar, met volledige doorbetaling van het loon. Ze houdt van haar werk, vooral het contact met de mensen. En ze helpen. Met één passagier heeft ze nog steeds contact, die is in de buurt komen wonen. Het is een grootmoeder wier zoon gestorven is en die naar NY kwam om voor haar twee kleinkinderen te zorgen. Ze kende niks en niemand in New York. ‘Je kunt mij altijd bellen’ had ze meteen gezegd.
Ze probeerde het ook nog met het slot en uiteindelijk toen ze gerust was dat mijn hulp zou komen, ging ze weer naar binnen, kijken naar de baby en straks misschien nog even naar een winkel om iets moois te kopen, voor naar de kerk. Ja het stikt hier van de kerken, ze gaat altijd naar dezelfde, het doet haar goed.
Een andere huurder Tony, die in het ziekenhuis achter deze straat werkt, als medewerker en onderzoeker van de eigenaar, die chirurg is, kwam. Na een 24 uur-shift, doodmoe dus. Samen kregen we de deur open, met behulp van mijn zakmes; het bovenslot zit los. Ja, daar waren al problemen mee, maar niet zo erg dus, als nu.
Weer een nieuw avontuur erbij, in mijn leven. Iets in mij wordt dan alert; welke voorbijganger schiet ik aan? Ik zet ook meteen mijn beheerdersvaardigheden in. Want die buurman die eerst niet wilde helpen en weer naar buiten kwam omdat hij aan slapeloosheid leed, hielp uiteindelijk tóch.
