Echt een Kerstboek. Bread of Angels; Engelen, dat zijn alle mensen, dieren, de natuur, gebeurtenissen, de kunsten, die aan Patti Smith gedurende haar hele leven het voedsel voor haar ziel waren.
Ze is nog maar nét kleuter af, en toen al maakte dit haar voorgelezen gedicht grote indruk.
Haar grote rolmodel is Little Lulu, een eigenzinnig meisje.
Ze droomt graag weg, bladert in het blad Vogue, ze is dan negen jaar ofzo, ze ziet het eerste grote fotomodel, die tegelijk ook beeldhouwer is en wil graag ook zo worden. Ineens snap je dan dat het voor haar geheel vanzelfsprekend was, om voor Robbert Mapplethorp model te zijn, vanaf haar twintigste.
Ze is de oudste in een door en door arm gezin met uiteindelijk nog drie zussen en een broer, die waarschijnlijk transseksueel zal blijken. Haar moeder weet desondanks haar exact de juiste cadeaus te geven en boeken te laten lezen. Haar moeder wordt een Jehovagetuige en Patti doet aanvankelijk fanatiek mee; aankloppen bij huizen en dan letterlijk stront die naar je toe werd gesmeten. Als kind stelde ze al vragen als: wat is de ziel, welke kleur heeft het? Totdat ze de Kunst ontdekt, o.a door de schilderijen van Picasso tijdens haar allereerste museumbezoek. Ze vraagt of dit allemaal ook de Eindtijd zal overleven, maar het antwoord is ‘nee’, ze moet zich hiervan afsluiten en dan besluit ze vrijwel meteen om bij de Jehova te vertrekken, ze wéét dat haar leven in dienst van de Kunst zal gaan staan.
Ze leest het boek van James Hilton, dat zich afspeelt in Tibet, over het verloren gegane paradijs Shangrila, en daarmee kwam het boeddhisme in haar leven. Ze wil er een werkstuk over maken op school, als het thema ‘andere landen’ is. Ze wordt aanvankelijk uitgelachen, niemand had van dit land gehoord, bestaat het wel? Ze zet door en bidt dat iemand haar keuze zal begrijpen. En dan wordt het wereldnieuws dat de Dalai lama gevlucht is en volgt haar rehabilitatie. Ze voelt zich nog jarenlang schuldig: Heeft zij dat veroorzaakt door haar vurig gebed?
Later komt het beroemde gedicht van Kipling op haar pad en dat wordt haar lijfsmotto.
Ze wordt van jongs af aan met verlies, ziekte en de dood geconfronteerd. Heel vaak verhuisd en zelf vaker kantje boord gelegen. Altijd ook haar hele jeugd rolmodellen gehad. De strip over een goochelaar of tovenaar die met zijn kleurige mantel altijd weer wist te ontsnappen en de meidengroep The Shireless. Die bereikten de Top Tien in 1960, ondanks dat zij zwart waren. Ik heb altijd gedacht dat het een nummer was van Carol King.
