Big Bang Big Boom & Maxim Februari

Bijschrift toevoegen

Grappig, hij was het dus toch: Maxim Februari stond twee meter van mij af in een boek te bladeren in de boekhandel bij Arsenale op de Biënnale, waar de beste WiFi-verbinding was. Vier dagen later was hij Zomergast. Dat kun je nu terugkijken minus de tv-fragmenten. 'Zomergasten' is wat ik het meest jammer vind om te missen en dus kijk ik deze aflevering nu terug en zoek er als het mogelijk is op internet beeldmateriaal bij.

In het begin zegt hij alles van de Biënnale gezien te hebben en dat er bijna overal een snoer, elektriciteit dus, bij aanwezig was. Dat herken ik dus niet. Later laat hij Big Bang Big Boom zien, dat als geheel op YouTube aanwezig is. In nog geen tien minuten tijd wordt de evolutie getoond, via straatkunst op muren, over wegen, buizen enzovoort. Alles geanimeerd, hoeveel tijd en energie het maken ervan gekost moet hebben, wat een project. Geweldig! Net als hij vind ik dat ook een geschenk aan de mensheid en zomaar gratis te zien voor iedereen.

Dan maakt hij een sneer naar de Biënnale: dat daar kunst te zien is voor het geld en de verkoop en dat je bij veel denkt: nou ja, snel gemaakt... het stelt niet veel voor. Eerlijk gezegd snap ik ondertussen niet, hoe je in een paar dagen tijd, zoals de meeste bezoekers dat doen, je werkelijk iets van de Biënnale mee kunt krijgen... Je wordt dan geperst in het geldstramien: gauw langs alles heen, niks willen missen, dus eigenlijk alles missen... Voor 84 euro kun je een half jaar lang, zolang als de hele Biënnale er is, kijken. Dat is niet duur en bereikbaar voor bijna ieders beurs. Dan beleef je in drie weken, en ik was nog niet uitgedacht en gekeken, dat er toch werkelijk een vinger aan de pols wordt gehouden: hoe kunst iets kan zeggen over het huidige tijdsbestek en hoe kunstenaars dat ieder op een eigen wijze doen. Maxim meldt en passant wel, dat beeldende kunst en de wetenschap elkaar naderen en ook dat leerde deze Biënnale mij.

Dat deze kunstenaars hierdoor zelf ineens bij de rijkeren en geprivilegieerden van de aarde gaan horen, dit jaar is meer dan drie kwart al gearriveerd, ze zijn onder de hoede van de grootste kunstgaleries van de wereld, daar kunnen ze toch zelf niks aan doen? Een voorbeeld hiervan is Zanele Muholi. Ik heb haar leren kennen op de Documenta van zeven jaar geleden. Ze noemt zichzelf geen kunstenaar, maar activiste, ze wilde met name zwarte lesbische vrouwen en trans-mensen zichtbaar maken. Toen met simpele goedkope foto’s die wel veel beeldende kracht bezaten. Nu domineerde ze de Arsenale met heel grote blown-up portretten: alleen al om deze te produceren, daar moet je geld voor hebben. Nog steeds wil ze geen kunstenaar genoemd worden, maar je eigen stem wordt dan steeds zwakker, als je eenmaal ontdekt bent in het kunstcircuit. De ironie wil, dat zowel de Documenta als de Biënnale dé wereldplatformen zijn, waar je gelanceerd wordt.

Dat kan met het filmpje Big Bang Big Boom niet. Het is anonieme straatkunst die ook ter plekke weer werd weggeveegd en overgeschilderd en er hebben heel veel mensen aan meegedaan omdat het een immense klus was. Maxim suggereert dat er misschien een weldoener aan ten grondslag ligt, die op deze wijze, door geld te investeren in deze film, iets goed maakt, waar hij op een ander terrein wellicht steken laat vallen... want hoe krijg je zo’n project gerealiseerd? Tja, wie weet. Opnieuw heeft elke werkelijkheid meerdere verhalen en gezichten.