donderdag 1 augustus 2019

Wonderstruck, Todd Haynes

Ik had behoefte aan een lieve film en in mijn ervaring komt zoiets dan wel vanzelf. Ik bedoel dit niet wollig ofzo: er is in mij eerder een vermoeden dat de dynamiek en de werking tussen je eigen brein en de gevarieerde wereld met zóvéél daarin, je in staat stelt om daaruit een eigen wereld te creëren die bij je past. 

De film die ik vond in de bakken van de bieb was Wonderstruck en de vier sterren van de recensies van alle Nederlandse kranten, de VPRO-Cinema etc. stralen je op het hoesje tegemoet. Het speelt zich af in twee parallelle tijden: de jaren twintig waar een doof meisje Rose een plakboek bijhoudt van een actrice en naar haar op zoek gaat en een jongetje Ben in de jaren zeventig, die zijn vader nooit heeft gekend en ook naar hem op zoek gaat. Via een museum en een boekhandel komen ze beide waar ze willen wezen en zijn de twee kinderen met elkaar verbonden.

Het mooie aan het verhaal is dat het ook zomaar in het echt zo zou kunnen gebeuren, als je levensgeschiedenissen zou reconstrueren,  terwijl er ook de sfeer hangt van toverachtige magie. Het is gebaseerd op een boek van Brian Selznick en geregisseerd door Todd Haynes, Die naam kwam me vaag bekend voor en ook iets is de cameravoering, heel intiem en warm worden de kinderen en de wereld om hen heen in beeld gebracht, waardoor je dicht bij hen met ze meeleeft.

Hij blijkt ook de regisseur van Carol en I’m not There, die ik gezien heb. De laatste vertelt het leven van Bob Dylan waarin zes acteurs het personage Bob Dylan tot leven wekken. Ook hier, heel knap, de beleving dat je toch naar één Bob Dylan kijkt: naar zijn verschillende identiteiten en door de verschillende tijdperken van zijn leven. 

Eén van de vertolkingen is door Cate Blanchett en zij speelt weer de hoofdrol in Carol, dat gebaseerd is op een boek van Patricia Highsmith en het vertelt over de liefde van een oudere vrouw en een jonge fotografe. Ook hier weer, een tot leven roepen van een tijdperk waar lesbische liefde not done was, en weer  mooi en traag gefilmd met adembenemende close-ups. Cate Blancett heeft voor mij sowieso wel dat intrigerende ambigue, van alle markten thuis, waardoor ze zo mooi ook de elfenkoningin in Lord of the Rings kon vertolken.

De naam van Todd Haynes, die altijd al films gemaakt heeft buiten de mainstream, is nu wel ingedaald bij mij en ik ga zeker nog op zoek naar andere films uit zijn oeuvre. Wonderstruck is daarvan zijn nieuwste.