Misschien komt dit omdat ik alweer lang geleden, Venetië vergeleek met mijn eigen brein. Als ik er ben is er ook een ervaring alsof ik in mijn eigen hersenpan rondloop. Vol kronkelingen, kleine donkere steegjes en onverwachte wendingen en dan is er plotseling weer ruimte en licht, een groot of een klein plein. Er is het water dat alles verbindt, je kunt er eindeloos dwalen, maar nooit echt verdwalen, er is de drukte van de massa en de stilte in de oude kleurige stenen, de bruggetjes, het spiegelend wateroppervlakte.
Venetië is een grote klankkast van geroezemoes van mensen, het geluid van de boten, de voetstappen op de eeuwenoude weggetjes en aan de ene kant is de lagune en in verte is de zee. En dit jaar is er weer de Biënnale en ik heb meer dan drie weken de tijd om mij onder te dompelen in al die kunst van over de hele wereld. Elke kunstenaar opent een eigen universum, ik kan er zo lang naar kijken als ik wil en dat is als steeds weer een nieuwe werkelijkheid in een caleidoscoop vol kleur.
Ja, ik ga weer tijdloos verdwijnen in ruimten waar nut en macht en geldingsdrang niet gelden en mensen op zoek zijn naar betekenis, zeggingskracht, verbinding tussen wat ten diepste raakt en een wereld vol fenomenen. En dat speelt zich af in Venetië, ooit gebouwd op een woud van eiken en dat nu ook zucht onder haar eigen schoonheid... Misschien is dat uiteindelijk ook de menselijke conditie: we zijn tot zoveel moois in staat, we kunnen leven in een aaneenschakeling van ontroering en lyriek, er is zoveel dat de naakte feiten van pijn, ziekte en dood kan verzachten... maar we vinden het maar wat moeilijk om uit deze bron van schoonheid te putten.
