Ik was gisteren in Amsterdam.
43 bekenden, waaronder Derek Jarman, aan Aids verloren. Om met verdriet om te gaan ging ze in een glazen kist liggen. Kledingstukken uit haar hele leven, waarmee ze haar eigen biografie vertelt. Ze begint met de jurk die haar moeder haar op 17 jarige leeftijd gaf, in de hoop haar damesachtig te maken. De jas van haar opa, kleren uit haar films, die ze gekregen of te leen had. De tentoonstelling eindigt met haar groot geschilderd oog, waar haar partner Sandro Kopp, een Duitser, met wie ze al 21 jaar samen is, meer dan - was het zes jaar?, aan gewerkt heeft. In de iris het Schotse eiland waar ze samen leven.
Ook de zwarte sweater die ze deelde met Derek Jarman zit bij haar verzameling. Toevallig had ze die aan toen ze afscheid van hem nam. De tentoonstelling begint met het huisje en de tuin van Derek Jarman, Prospect Garden, die zij nog steeds mede beheert.
Wat een bijzondere ervaring; helemaal ondergedompeld te worden in haar wereld. Misschien vind ik het óók bemoedigend: Dát zoveel mensen zich aangesproken voelen. Haar uitzonderlijkheid zit ergens in velen.
Als allerlaatste spreekt ze; woorden die mooi passen om met goede moed een nieuw jaar in te gaan.
