Wakker worden, meteen de tv aan en JA! Obama heeft gewonnen. Die golf van feest, hoop emotie die je dan vanuit Amerika door de beeldbuis voelt stromen. Jongeren op straat, latino's, zwarten. En de oma van Barack in Kenia. Even lijkt de wereld kleiner. Zijn speech zit vol profetisch taalgebruik, bewogen, bewust met grote rust en gedragenheid uitgesproken en 'Yes, WE can!, niet ikke, maar we doen het samen.' Ik begon meteen zinnen ervan op te krabbelen, maar ben ze alweer kwijt geraakt.Daarom daarvoor in de plaats het Arameens Onze Vader, dat ik onderweg wel weer tegen kwam. Omdat ik hóóp ( nu wel, in een blogje van 14 februari, 'Gevoel versus verstand', durfde ik dat nog niet) dat de belangrijkste man van het Westen zich kan blijven voeden aan dat aura dat er om hem heen hangt: integer, geleid door het goede, een betere wereld voor iedereen. Een aura dat hij niet in zijn eentje maakt: WIJ kunnen dat en doen dat, soms geholpen door heel oude woorden:
Bron van Zijn, die wij ontmoeten in wat ons ontroert,
wij geven u een naam opdat wij u een plaats kunnen geven in ons leven.
Bundel uw licht in ons, maak het nuttig, vestig uw rijk van eenheid nu;
uw enige verlangen handelt dan samen met het onze -
zoals in alle licht, zo ook in alle vormen.
Geef ons wat we elke dag nodig hebben aan brood en aan inzicht;
maak de koorden van fouten los die ons vastbinden aan het verleden
opdat wij ook anderen hun misstappen kunnen vergeven.
Laat oppervlakkige dingen ons niet misleiden
maar bevrijd ons van wat ons terug houdt.
Uit u wordt de alwerkzame wil geboren,
de levende kracht om te handelen, het lied dat alles verfraait,
en zich van eeuw tot eeuw vernieuwt.
Waarlijk - dat er kracht zij in deze woorden -
moge zij de basis vormen waaruit al onze daden ontstaan.
Een heel mooi, bijna verstild moment, vond ik de kus en de omhelzing met zijn vrouw. Alsof ze hem bijna troostte: Ja, het gaat je lukken, het gaat ons lukken, deze historische dag is van ons allen.
