Hoezeer bepalen gefilmde beelden en de wijze waarop je het voorgeschoteld krijgt, je onbewuste oordeel over wat je ziet? Op het Journaal liet men het Plein van de Hemelse Vrede zien, in Beijing. Dat daar bij een hek alle mensen gefouilleerd werden door de politie.
Het gevoel dat het oproept is: een immens plein, kaal en meedogenloos en een Staat die controle uitoefend, strak geregisseerd, elk mens gereduceerd tot een poppetje dat gemillimeterd gewantrouwd wordt. Zó is de Chinese Volksrepubliek, zó reden tanks 20 jaar geleden meedogenloos op de mensenmassa in om de studentenopstand neer te slaan. Er is in feite niks verandert.
Maar ik was vijf jaar geleden op het plein van de Hemelse Vrede en het was een plein waar veel gevliegerd werd, gezongen in groepjes, gerollerscate. Er stond altijd een rij voor het Mausoleum van Mao en de sfeer was gemoedelijk en gezellig. Een groot plein midden in de stad in de schaduw van de oude Verboden Stad, die door horden en horden Chinezen bezocht werd.
Stel dat de wereld zou inzoomen op de Dam vlak voor de 4 Mei Dodenherdenking. Ook dan zou je dranghekken zien en politie op de been. Geen Nederlander die dan denkt: Politiestaat: hellep!
Maar ik was vijf jaar geleden op het plein van de Hemelse Vrede en het was een plein waar veel gevliegerd werd, gezongen in groepjes, gerollerscate. Er stond altijd een rij voor het Mausoleum van Mao en de sfeer was gemoedelijk en gezellig. Een groot plein midden in de stad in de schaduw van de oude Verboden Stad, die door horden en horden Chinezen bezocht werd.
Stel dat de wereld zou inzoomen op de Dam vlak voor de 4 Mei Dodenherdenking. Ook dan zou je dranghekken zien en politie op de been. Geen Nederlander die dan denkt: Politiestaat: hellep!
Natuurlijk wil ik de schennis van de mensenrechten niet goedpraten en de wijze waarop men met Tibet en de Dalai Lama omgaat. Alhoewel deze zelf, bijna zwevend in meditatiehouding op een draaistoel op één poot gisteren in het progamma van Twan Huys, Nova's college tour, wel heel vriendelijk en weloverwogen lijkt. De nieuwe generatie aansporend tot spirituele dialoog.
Wat ik maar zeggen wil is, dat ik mij vier wekenlang in Beijing veilig en volkomen op mijn gemak heb gevoeld. Door mijn camouflage-uiterlijk viel ik niet op als buitenlandse en heb tot diep in de Hutongs, de oude volkswijken rondgedwaald. Overal mensen op de been: er werd gestijldansd, gespeeld, gemediteerd, gemusiceerd in parken en plantsoenen. Ik fietste tot diep in de nacht van hot naar her.
Kortom: er wordt ook gewoon geleefd in Beijng. Zoals er op de Dam op doordeweekse dagen ook gewoon gezeten wordt en de duiven worden gevoerd. Misschien is het mijn Chinees-Chauvinistische gen dat tot me spreekt.
