Dit weekend was ik in het Arnhems Gemeentemuseum, alwaar, o.a. de tentoonstelling Rebelle, te zien is. Over kunst en feminisme van 1969-2009. Nu ben ik toch echt geen doorsnee onderdrukt typerige vrouw, maar het is wel zo dat ik gedurende de tweede feministische golf in mijn studententijd, totaal ondergedoken heb gezeten.Ik schreef in het faculteitblad ooit een stukje dat 'een beetje verliefd' heette, André Hazes had toen net zijn hit, en daarin kan ik me nog vooral herinneren dat ik er meldde wel een pijpje te roken en heel vaak een stropdasje te dragen en ook voor een deel wel achter de feministische basisprincipes kon staan. Maar níet achter het idee dat vrouwen het beter zouden doen als mannen, als ze eenmaal aan de macht waren. Dat ik me in feministische kringen toch voornamelijk een soort spionne voelde, want ik hoorde niet bij die kreet: WIJ vrouwen...
O, ja, ik smulde van de verhalen van vriendinnen die wél in zo'n groep zaten. Dat eindeloze geëmmer en gezever en dat onderhuidse gekisbis en gekonkel. Het azen op elkaars geliefden en later op dezelfde banen, stiekem...Ik vond er weinig verheffends aan. Ik was kortom een eenling en een buitenbeentje en regelmatig alleen maar geërgerd door al die hoogmoed van al die vrouwen: die emotionele toppen die voor mij vooral dieptepunten van naïviteit waren.
Dat gevoel kwam dus weer helemaal terug toen ik over die tentoonstelling liep. Ik waande me pakweg dertig jaar geleden, waar ik regelmatig naar adem snakte. Wég met al dat gevrouw, alsjeblieft. Een overdosis gevoel van vrouwen die hun lichaam en emoties en Umwelt inzetten. Kunstenaressen die ik los altijd heb kunnen waarderen, zoals Marlene Dumas, Lily van der Stokker, de foto's van Diane Blok en Marlo Broekmans verdwenen nu in die zee van... té veel, té expliciet, té drammerig. En vooral: humorloos.
Waarmee ik dus zeg niet te geloven in de combinatie kunst en feminisme. Je hebt gewoon goede kunstenaars die toevallig vrouw zijn en hun leefwereld inzetten bij de kunst. Even op adem komen.
Aaaah... die felle kleuren van Lily van der Stokker op een museummuur met kwasi onschuldige teksten. Marlene Dumas, altijd scherp en menselijk met de mengeling van goed en kwaad in een en dezelfde afbeelding. De nostalgie van de zwart-wit foto's van Blok en Broekmans, waar vrouwen geen lustobject op zijn, maar onvoorwaardelijk van zichzelf en van elkaar houden. Hé, hé. Ze worden van vrouw weer een individu en dat doet goed.
