Op het heel wijds groene strand in Terschelling, het drooggevallen wad en Vlieland in de verte, kijken naar een ander eiland geeft me een gevoel van heel erg buitenland, weg van het kleine oppervlakte dat Nederland heet, vond ik een heel klein donsachtig veertje. Wit met uitwaaierend oranje, de kleur die nu erg in is, natuurlijk, en een donker randje daardoorheen.Ik wilde het bewaren, maar al lopend in die ruimte met de wind om me heen, zou ik het ook zó weer kwijt kunnen raken. Nu had ik ook een klein flesje gekocht met cranberry-alcohol-aperatief, typisch Terschellings en heel geschikt om je mee op te warmen, liggend in het allerlaatste duin op de uiterste punt, waar wad en branding elkaar raken.
Flesje vulde warm mijn hele buik, flesje was best leuk om te bewaren en afval laat je sowieso niet achter op het strand, dus mijn Willie-Wortel-Lampjesmoment, volgde alras: het kleine veertje in het flesje dat ik eerst met zeewater uitgespoeld had. Zo.
Maar nu: het flesje naar huis meenemen was ook leuk en het dan vullen met het fijne duinzand nog leuker. Maar het veertje dan? Ik besloot die erin te laten en vulde de helft van het flesje met zand. Veertje verdween geheel, maar ik wist zeker dat het er nog in zat, thuis zou ik wel weer bekijken hoe verder.
En nu komt het wonderlijke: als je schudt met het flesje zand, dan komt het veertje vanzelf tevoorschijn. Vederlicht, zonder een zandkorreltje erop, ligt het veertje opnieuw, licht en fluffig op Terschellings zand.
Dat veertje, het heeft iets van de ziel, waarvan men ook wel zegt, dat die zo licht als een veertje is. Ofwel volgens sommigen dus niet echt kan bestaan, want zó verwaaid, zó vluchtig, zó bijna niet grijpbaar. De ziel verdwijnt, net zoals het veertje helemaal in de massa van het zand, in de materie. Het wordt erdoor verstikt. Weg veertje, weg ziel.
Maar zie! Schud maar eens met die materie, laat alles eens verschuiven en alle materie blijkt als een zandkasteel: heel even van belang, maar ook zo weer weggespoeld. En wat dan blijft is die ziel: luchtig en zichzelf elke keer weer vindend, ongeschonden, veerkrachtig; Veer-kracht.
