Dus eindelijk, nu dan. De titel paste ook bij de opmaat naar een nieuw jaar met deze fijne ronde cijfers: 2020. En die cijfers passen weer bij Michelle Obama omdat zij laat zien dat alles in haar leven teamwork is, zij wordt wie zij kan zijn in samenwerking met anderen en als wederkerig antwoord met hen en de omgevingen. Van een leven in bijna armoede met zeer liefhebbende en haar altijd aanmoedigende ouders tot First Lady in het witte huis. Haar moeder woonde die acht jaar bij hen in en nu ook, terwijl zij een zeer riante villa (waar je nu gewoon kunt aanbellen) bewonen in een straat achter het Witte Huis.
Haar moeder ging gewoon haar eigen gang, glipte aan een zijkant weg, bouwde een eigen sociaal netwerk op en dan zei iemand tegen haar: 'Je lijkt op de moeder van Michelle Obama’ en dan reageerde ze laconiek met: ‘Ja, dat hoor ik wel vaker’. Prachtig, een vrouw op koers en de basis van de kracht van Michelle Obama; alles draait om de liefde en dat is ook zo in het huwelijk met Barack, naast wie ze altijd is blijven staan, terwijl ze aanvankelijk dacht dat het hem niet zou lukken om president te worden... Eigenlijk gelooft ze niet zo erg in de politiek, liever werkt ze met en voor mensen.
Gisteren een interview in Trouw met Marguerite Soeteman-Reijnen, voorzitter van Topvrouwen.nl, met de kop: ‘Hoezo denken mannen dat zij beter zijn?’ Zij is blij met het vrouwenquotum omdat zij meent dat hiermee het momentum gecreëerd zal worden dat er eindelijk evenveel mannen als vrouwen in samenwerking met elkaar, de boel zullen runnen. Nog in 1999 maakte zij het mee, dat er hoogzwanger bij een exuecutive progamma aan haar gevraagd werd: waarom volg jij dit eigenlijk nog? Voor haar is ,net als voor Michelle Obama , het glas altijd half vol in plaats half leeg en nú is het de tijd waarin zij het glas voor vrouwen nooit zó half vol heeft gezien.
Zij noemt als rolmodel voor jonge vrouwen nu de actrice Emma Watson, zij is de Greta Thunberg van het feminisme, de verpersoonlijking van millenials op het gebied van gelijkwaardigheid omdat zij zo vanzelfsprekend leiderschap toont en duidelijk verwoordt hoe de wereld er in hun ogen uit zou moeten zien. Aah...en haar volg ik al heel lang, zij vertolkte Hermione in Harry Potter en ik heb het altijd een slimme zet gevonden van J.K. Rowling dat Harry Potter, een jongetje de hoofdfiguur was, maar het nooit gered had zonder de intelligentie van zijn vriendinnetje Hermione. Over Emma Watson als actrice heeft Rowling gezegd dat zij aanvankelijk zich daar geen meisje met good looks bij voorstelde, maar bij de eerste screentest meteen overtuigd was dat zij haar moest spelen door haar zelfvertrouwen. Zij studeerde Liberal Arts en is sinds 2014 ook ambassadeur bij de Verenigde Naties.
En dan zie ik weer het liedje van Anouk It’s a New Day, waarin zij zingend steeds een andere bekende vrouw is en het begint met moeder Theresa, wier standbeeld ik veel gezien heb in Zuid-India, aan de kust bij Chennai, waar veel vissers ooit christen zijn geworden. Zij was daar prominenter aanwezig dan Jezus zelf en dat past in de Indiase, hindoeïstische traditie waar men gelooft dat God zich blijft incarneren, zowel in mannen en vrouwen... Het westerse christendom bevreemdt mij steeds meer tot zelfs de beleving dat het absurd is. En dan met name de onmogelijkheid om je daar voor te kunnen stellen dat het een vrouwelijke priester zou kunnen zijn die De Verandering in dat geloof kan bewerkstelligen: het brood en de wijn die minstens een keer in de week op de zondag, het lichaam en bloed van Christus zelf wordt.
Ik ga mij in het nieuwe jaar richten op de nieuwe dag, waarover Anouk zingt, je ziet vrouwen in haar gestalte voorbij komen uit alle levensterreinen van Jeanne d’ Arc, Madame Curie, Florence Nightingale, Lady Diana, Serena Williams, Ophrah Winfrey, Melena, Frida Kahlo, enzovoort, enzovoort, die er gelukkig altijd zijn geweest om een weg te banen naar wat bij Michelle Obama: Becoming is.
