Aan de ronde tafel. IJslandse CO2-fabriek

Ik had al even niks op de iPad gedaan en zat uitgezakt tevreden op de bank, mij bedenkend dat het toch echt een crime  was geweest: wanneer ik naar Zwolle was gaan fietsen, want de dag bestond uit enkele flarden zon, harde windstoten en regen- en hagelbuien. Het was 15.15. zo ongeveer, ik klapte iPad open. Zie ik een bericht: ‘Als je dit vóór 15.30u leest; ik kan je komen ophalen.' Oef, help, nou ja: oké dan. Ik vond het een reuze-aanbod, want het was een flink stuk om voor haar.  En zo kwam ik toch aan de fonduetafel en sliep ik op een campingmatrasje in de gang bij de voordeur.

Dan is dat toch echt ook wel héél leuk. Dat je elkaar al zo lang kent, meer dan twintig jaar, en ook van alles met elkaar hebt meegemaakt. Zoals die keer in een appartement in de Rozenstraat, we uit wilden gaan in het COC, dat daar een raar Halloween-feestje aan de gang was, we toen maar aan de bar gingen hangen en uiteindelijk ‘dropshots’ bestelden. Niemand bliefde het, op eentje na, die alles opdronk, we hobbelden terug, zij beklom de trappen, zeeg neer op een matras, keek iedereen aan en viel toen om, meteen in diepe slaap.

De gesprekken aan de ronde tafel duurden voort, het was 4.45 in de ochtend toen iemand op haar horloge keek, iedereen weer volkomen verbaasd, dat kón toch niet, zo laat of vroeg, afhankelijk van het perspectief. Gaan we het ochtendgloren  verwelkomen, of toch… Nou, enkele uurtjes slaap zijn wel nodig om terug naar huis te kunnen rijden en ik kon mijn kennis weer kwijt dat één alcoholische consumptie, er één uur over doet om afgebroken te worden in het lichaam.

Het gaat over welhaast alles: van hoe vaak je nog seks hebt in een langdurige relatie (twee met een man, één met een vrouw) en hoe dat is als je single bent. Over ouder worden, de overgang, de vreselijke machinaties op het werk rondom geld en macht, man en vrouw, familie, over de toestand van de wereld. Een wist te vertellen dat er een fabriek in IJsland is geopend, die CO2 uit de lucht kan halen. Dat was nieuw voor mij, maar vanochtend ging de dagelijkse podcast bij NRC, die één nieuwsfeit belicht, daarover.

Het gaat om een hele grote U, van containers met grote ventilatoren die lucht opzuigen en de CO2 deeltjes eruit kan filteren. Het geeft een brullend en ratelend lawaai, de verslaggever ter plekke liet het horen, maar goed,  het stond alleen op een immense ijsvlakte. Dát het in IJsland staat en verzonnen is,  is niet geheel toeval: want die CO2 moet dan weer omgevormd worden in een soort van kalkachtig iets dat opgeslagen kan worden in basalt, wat IJsland in ruime mate ondergronds heeft. Nú is het resultaat maar een druppel op een gloeiende plaat, maar als het grootschalig ontwikkeld zou worden, kan het zoden aan de dijk zetten. Dat blijft de teneur van het menselijk streven, zo bleek ook aan de Ronde Tafel: hoop.