Gisteren was het de eerste dag na bijna een week, dat het droog was en laat in de middag besloot ik naar Otterloo te fietsen, dwars door de Hoge Veluwe. Om eens te kijken wat mijn oogst daar is, bij het bestellen van een ‘Magic Box’, vanuit de app TooGoodToGo. Dit is de vierde keer dat ik dat hier in mijn omgeving doe. In een straal van 10 km zijn er veel opties: dat wordt een nieuwe activiteit: de omgeving met haar vakantieparken en gehuchten verkennen, terwijl ik zo’n box ophaal. Het kost €4,99 en dan krijg je een partij eten mee, dat dezelfde dag, of vlak daarna op moet, wegens de officiële uiterste houdbaarheidsdatum die er op de verpakking staat.
Je moet in de stemming zijn om ruimhartig op te eten, wat je wordt voorgeschoteld en dus even weinig in huis hebben, als het ware blij met alles wat de maag vult. In deze stemming was ik wel: de periode in India met eenvoudig eten en de oorlogssituatie waar je mensen ziet reiken naar een brood en wat voedsel zorgen er voor dat ik méér dan blij ben met wat dan ook. Het is héél wisselend wat er tevoorschijn komt: bij de Spar in Hoenderloo, de ene keer én een slagroomtaart, en salades en verse vruchtensap. De andere keer een kiloblok belegen kaas, daar kun je mee vooruit. Bij een supermarktje op een vakantiepark in Loenen, kreeg ik drie pakken vanille-aardbeienvla en nu ik een vriezer heb, konden er dus twee ingevroren worden.
Het heeft iets van: proviand opslaan en iets maken met de middelen die er zijn. Één pond Hot Wing kippenvleugels, zijn een dag lekker om zo te kluiven, te samen met groente, van een ander deel schraapte ik de hete kruiden eraf en verzon een ‘gaargerecht’ met Turkse tuinbonen uit een blik, en weer een ander deel belandde in een wok-gerechtje met noedels, ui, peultjes en teriyaki-saus. Je moet ook even de eis van ‘biologische verantwoord’ terzijde laten: een pond gehakt bevat dan één ster, in plaats van de gewoonlijke drie. En je realiseert je hoeveel plastic verpakkingsmateriaal er verbruikt wordt: dat probeer ik als ik gewoon boodschappen doe, te vermijden.
Nú zat er ook een mozzarella-pasta salade in met zongedroogde tomaatjes en pesto-saus: precies iets wat ik hoopte dat erin zou zitten, want ik had al een vorkje van huis meegenomen. Het liep tegen vroege etenstijd en het park de Hoge Veluwe is sinds april weer tot 20u open. Dus op een picknickbankje verorberde ik dat, met uitzicht op wat Moeder, de laatste keer dat zij in het park was, op dezelfde plek, de Afrikaanse savanne noemde.
Het was weer zo’n moment dat ik mij heel rijk voelde en heel bevoorrecht. Ook mijn hartstochtelijke verwevenheid met de Hoge Veluwe: ik zag dat jonge gezin weer, onder de vliegden, spelend in het zand, de broodjes op de uitgeklapte picknicktafel, ouders lezend… Zo, en nu is de koffie op en ga ik herstelwerkzaamheden verrichten in mijn bostuintje.
