Terwijl ik foto’s maakte van bloemen in de tuin op de boerderie, dacht ik ineens aan het werk van Georgia o’ Keeffe. Zij is wel misprijzend afgedaan als ‘die bloemenschilderes’. Maar wat zij doet is zoveel meer dan dat en dat maakt haar tot kunstenaar. In elk afbeelding zit intimiteit en emotie en ze verbindt tegelijk het grote en kleine. Bloembladen doen denken aan schaamlippen, een groen groots berglandschap uit Hawaï, doet weer denken aan een bloem. Ik heb haar werk lang geleden gezien in haar huis in New Mexico en alles is daar verzadigd van warmte, ook letterlijk, en kleur.
Hier zie je ook haar gevoeligheid voor wulpse vormen. De bloem van het ‘gebroken hartje’, doet ook denken aan de clitoris. Een schelp doet ook denken aan de glooiingen van een vrouwenlichaam. Twee op het eerste gezicht een beetje identieke witte bloemen drukken exact het omgekeerde uit. In de ene waaiert alles naar buiten en nodigt uit tot expressie en openheid. In de andere gaat het om de zuivere heldere kern in je, die je pas ziet en ervaart door stilte en bezinning.
Waarschijnlijk dacht ik niet voor niks ineens aan haar, want ik heb haar actief gemist op de Biënnale, The Milk of Dreams. Want zij laat haar dromen zien, temidden van het woestijnachtige droge landschap waar zij woonde. Waar ze ook oude grote botten vond die uitkijkjes werden naar de weidse blauwe lucht boven haar en de schedel met het gewei als tentakels worden, die bewegen en reiken naar de hemel en dat wat je nog niet ziet.
Dit was er ineens. Norah Jones in een mij bekende jurk die ze ook eens droeg tijdens haar mini-concerten vanuit haar huis, tijdens de pandemie met Jeff Tweedy, van wie ik nog nooit had gehoord. In de podcast waar dit uit komt, blijken ze elkaar al twintig jaar te kennen en elkaars muziek te bewonderen. Jeff is nooit doorgebroken, zoals Norah, maar heeft een grote groep trouwe hardcore-fans. Het mooie van het liedje is, dat het ook gaat over de verbinding van de natuur met je lichaam, zoals in het werk van Georgia o’ Keeffe. En helemaal prachtig is, hoe Norah Jones alert en improviserend de muziek van Jeff Tweedy volgt. Ze raken ingespeeld op elkaar in een intieme, echte communicatie, vol vertrouwen.
