Ik had gisteren een merkwaardige ervaring, Deze foto kwam op het beginscherm tevoorschijn, uit mijn eigen fotobibliotheek. Ik dacht: hé, dat kán toch helemaal niet wat ik hier zie? Ik zag een stromende rivier van licht met een zijarm die tussen de bergen of bossen naar een verborgen horizon reikte. Ik dacht ook: ik kan die foto helemaal nooit gemaakt hebben, ik ben nog nooit op zo’n plek geweest, met zo’n breed water, ademend van ruimte.
Ik denk nu dat mijn perceptie gevormd is door een werk van Ingrid Geerdink dat ‘randschap 3’heet, deel van een serie. De plek is hier meer verborgen, in een bos. Ook hier water dat naar onbekende plekken stroomt. Én heel waarschijnlijk is mijn perceptie ook mee gestuurd door water; het oprijzende hoge water in Nederland was een thema deze kerst. Rivieren die 1 cm per uur stijgen, die uit hun oevers treden, waterlandschappen die er zomaar ontstaan. Én doordat het Kerst was, voor mij uiteindelijk het feest waar het licht gevierd wordt, die de duisternis overwint. Ik zag intens licht waar je zomaar bij kunt horen, die verwarmt en je in lichte laaie kan zetten.
In het bos was het gedempt vol groene mossen die als een vacht rondom boomstammen waren gegroeid, nooit eerder zo gezien. Er was ook water, waar het anders droog is, onverwachte weerspiegelingen.
Heerlijk vond ik het in mijn boshuisje en doordat er zoveel regen en storm was tevoren, deed ik geen boodschappen meer en deed het met het eten wat ik nog in huis had. Twee dagen Chili-con-carne en mij héél rijk voelen met zo’n geurige, kruidige maaltijd met ui, paprika, bonen, perzik, oude stukjes worst… Hoe vreselijk het ook is, dat een deel van de wereld zich volpropt en uitbuikt, terwijl… Maar het is niet anders: al die contrasten, ze horen bij de wereld en door het internet is het allemaal nabij.
De zelfgemaakte foto was geen stromende rivier van licht; het was de zon die door de wolken kwam en ik wist weer precies waar ik de foto genomen had. En toch: The Eye of the Beholder: ik blijf waarde hechten aan wat ik ook zag.
Tussen mensen is het ook zo: Het ís mogelijk om te blijven zoeken naar verborgen plekken van groei. Angst en eigen wantrouwen kan barricaderen, kapot maken, verwoesting zaaien. Maar het kán: zelf verstillen om te scheppen uit licht.
