dinsdag 12 december 2023

Rabbi. Dierentaal. Apollotheater. Nina Simone

De levende kern van alle religie is de ervaring van liefde en mededogen die alle menselijke grenzen overstijgt. Zo roept het dus op tot verbondenheid, het vreedzaam samenleven met elkaar in alle verschillende culturele en religieuze uitingen die er zijn. Deze ultra-orthodoxe rabbi laat het al in zijn verschijningsvorm zien: de Palestijnse vlag en sjaal op zijn zwarte rabbi-kleding. Een vurig pleidooi, waar hij erop wijst dat Joden, Moslims en Christenen met elkaar hebben geleefd als goede buren. Totdat de staat Israël, geheel gevoed door maar één concept; Het Zionisme, alle menselijke, en dus ook religieuze, waarden omkeerde. 

Gek, ik dacht ineens aan dit hondje dat vanuit een dure auto intens het straatleven volgde. Samen keken we ook naar deze man, bij de auto voor haar,  die zijn gebedskleedje uitrolde en ging bidden. Hondje en ik keken elkaar ook aan, alsof we dit wel een goed idee vonden. De taal die je met een dier bezigt is iets van een instinctief samenzijn: dat je allebei levende wezens bent.


Aan de overkant van de straat was het kleine Apollo- theater, dat een wereldwijde invloed heeft gehad op de muziek. Ik kwam er net vandaan, en had mij voor gesteld , hoe al die beroemde artiesten daar over die smalle trappen hebben gelopen, vaak nog onbekend toen, en hoe zij droomden van een muzikale carrière en hoe dat voor zovelen wáár werd, en dit theater de bakermat werd van muziek die als onderstroom ook bevrijding heeft; verlossing uit de slavernij en de onderdrukking. 

Ook muziek, heeft naast religie en de beeldende kunsten en literatuur, die potentie in zich om al dat menselijke tekort en die harde politieke en economische werkelijkheid, die de wereld bepaalt, te overstijgen. Er hangt wel soul daar, in Harlem.

En welk liedje komt er dan als eerste in mij hoofd?… Dat is deze; Nina Simone in New York in 1968, een lange zucht naar vrijheid.