Ik kwam te spreken met een man van de techniek, die in het wijkcentrum een klusje had. Hij had het tweede vliegtuig de Twin Towers in zien vliegen, zei hij. Nou ja, ik ook, is dan je eerste reaktie. Dat beeld is zo vaak, elke keer maar weer herhaald en in de week dat Osama Bin Laden gedood was, waarvan de wereld nog geen beeld heeft gezien, nog eens extra. Maar dat bedoelde hij niet. Hij had het vliegtuig op hem af zien komen.
Uuuh, hoe kan dat? Onmogelijk. Dat zou hetzelfde zijn als wanneer wij door Bin Laden's ogen hadden kunnen zien hoe de Amerikaanse troepen hem aanvielen, totdat het licht uitgaaat. Zijn levenslicht. Zoals in de film Being John Malkovich, je in het brein van John Malkovich komt. Maar dat had hij dus gezien: dat vliegtuig dat naar hem toe kwam en toen werd het donker en was er alleen maar ruis.
Het bleek dat hij in die week plannen had gehad om naar New York af te reizen. Ter voorbereiding had hij op zijn werk computers afgesteld op de webcams van het World Trade Center. Toen hij hoorde dat het eerste vliegtuig de Twin Towers in was gevlogen, was hij naar boven gerend om op die computers te gaan kijken. En zo was hij ooggetuige van dat tweede vliegtuigje.
Hoeveel mensen op de wereld kunnen hem dit na zeggen? Maar er is geen bewijs van. Want alles is immers verzwolgen en vergruizeld tot puin. Toch zie ik in mijn verbeelding daar meteen beelden van. Iemand vertelt het perpectief, zoals je het tevoren nooit bedacht hebt en er onstaan beelden. Zo zijn we via de ogen van de top van de Amerikaanse regering in de Situationroom, indirekt ooggetuige geworden van 'de verdwijning van'. Niemand heeft nog een beeld gezien van de dode Bin Laden, maar ook daar heeft mijn verbeelding al beelden van gegenereerd. Dat zachtmoedige gezicht voor de helft weggeschoten en allemaal bloed enzo. Ik ben daarin vast niet de enige.
Alle woorden, elk aangeboden perspectief, genereert meteen beelden en daarbij behorende gevoelens. Dat is een heel merkwaardig iets. Bij het woord 'hemel' zie je wat en je voelt wat. Net zoals bij het woord 'hel'. Door dat perpectief van de technische man, voelde ik ineens hoe razendsnel een wereld verdwijnen kan. Er komt iets naar je toe en in een zuigende kracht is alles ineens foetsie en wordt het zwart. De kracht en de macht van woorden.
En zo kun je dus ook verrijzen.
Uuuh, hoe kan dat? Onmogelijk. Dat zou hetzelfde zijn als wanneer wij door Bin Laden's ogen hadden kunnen zien hoe de Amerikaanse troepen hem aanvielen, totdat het licht uitgaaat. Zijn levenslicht. Zoals in de film Being John Malkovich, je in het brein van John Malkovich komt. Maar dat had hij dus gezien: dat vliegtuig dat naar hem toe kwam en toen werd het donker en was er alleen maar ruis.
Het bleek dat hij in die week plannen had gehad om naar New York af te reizen. Ter voorbereiding had hij op zijn werk computers afgesteld op de webcams van het World Trade Center. Toen hij hoorde dat het eerste vliegtuig de Twin Towers in was gevlogen, was hij naar boven gerend om op die computers te gaan kijken. En zo was hij ooggetuige van dat tweede vliegtuigje.
Hoeveel mensen op de wereld kunnen hem dit na zeggen? Maar er is geen bewijs van. Want alles is immers verzwolgen en vergruizeld tot puin. Toch zie ik in mijn verbeelding daar meteen beelden van. Iemand vertelt het perpectief, zoals je het tevoren nooit bedacht hebt en er onstaan beelden. Zo zijn we via de ogen van de top van de Amerikaanse regering in de Situationroom, indirekt ooggetuige geworden van 'de verdwijning van'. Niemand heeft nog een beeld gezien van de dode Bin Laden, maar ook daar heeft mijn verbeelding al beelden van gegenereerd. Dat zachtmoedige gezicht voor de helft weggeschoten en allemaal bloed enzo. Ik ben daarin vast niet de enige.
Alle woorden, elk aangeboden perspectief, genereert meteen beelden en daarbij behorende gevoelens. Dat is een heel merkwaardig iets. Bij het woord 'hemel' zie je wat en je voelt wat. Net zoals bij het woord 'hel'. Door dat perpectief van de technische man, voelde ik ineens hoe razendsnel een wereld verdwijnen kan. Er komt iets naar je toe en in een zuigende kracht is alles ineens foetsie en wordt het zwart. De kracht en de macht van woorden.
En zo kun je dus ook verrijzen.
