In de krant stond weer een leuk bericht en nog leuker is het om in werking te zien: googel necomini en dan kom je op filmpjes van You Tube. Het zijn katten oren die de emoties van de dragers laten zien. Als je opgewonden en onrustig of heel geconcentreerd bent, dan gaan ze omhoog en als je helemaal relaxed en ontspannen bent, dan gaan ze naar beneden. Er zijn ook combinaties mogelijk: bij het lezen van een boek, als je tegelijk geconcentreerd en ontspannen bent, dan gaan ze draaien in de ronde.
Een nieuwe uitvinding van een Japans bedrijf Neurowear, die gebruik maakt van de mogelijkheid om breingolven te registreren, waardoor nieuwe vormen van communicatie mogelijk zijn. Dit had dus alles uitgemaakt als het rond 1995 al bestond voor die Franse hoofredacteur die alleen maar met een oog kon knipperen om een letter van het alfabet aan te wijzen. (zie blogje Lééf het).
Ik kan er niks aan doen, maar ik zie nu steeds maar de zusters in het klooster met deze oortjes op. Ze zeggen wel en dat klopt ook, dat een klooster aan de buitenkant een plek van stilte en bezinning is, maar dat het uiterlijk niet zomaar overeenstemt met het innerlijk van de bewoners. Ik zie ze zitten in het koorgebed met van die witte oortjes op, boven hun bruine pij. Bij sommigen zijn de oortjes helemaal in ruste en bij sommigen draaien ze en bij weer anderen staan ze scherp, alert recht op.
Heel grappig. Wat gaat de wereld toch rap veranderen. Die oortjes kunnen ingezet worden bij belangrijke vergaderingen. De hele Tweede Kamer op de tv met die oortjes op. Wanneer je iets belangrijks te bespreken hebt: die oortjes op. Ik denk dat ze uiteindelijk zullen bij dragen aan meer concentratie en een welbewuster gedrag. Want niemand wil zich ín de oren laten kijken, je wilt je zó gedragen dat het oorbaar is.
Een nieuwe uitvinding van een Japans bedrijf Neurowear, die gebruik maakt van de mogelijkheid om breingolven te registreren, waardoor nieuwe vormen van communicatie mogelijk zijn. Dit had dus alles uitgemaakt als het rond 1995 al bestond voor die Franse hoofredacteur die alleen maar met een oog kon knipperen om een letter van het alfabet aan te wijzen. (zie blogje Lééf het).
Ik kan er niks aan doen, maar ik zie nu steeds maar de zusters in het klooster met deze oortjes op. Ze zeggen wel en dat klopt ook, dat een klooster aan de buitenkant een plek van stilte en bezinning is, maar dat het uiterlijk niet zomaar overeenstemt met het innerlijk van de bewoners. Ik zie ze zitten in het koorgebed met van die witte oortjes op, boven hun bruine pij. Bij sommigen zijn de oortjes helemaal in ruste en bij sommigen draaien ze en bij weer anderen staan ze scherp, alert recht op.
Heel grappig. Wat gaat de wereld toch rap veranderen. Die oortjes kunnen ingezet worden bij belangrijke vergaderingen. De hele Tweede Kamer op de tv met die oortjes op. Wanneer je iets belangrijks te bespreken hebt: die oortjes op. Ik denk dat ze uiteindelijk zullen bij dragen aan meer concentratie en een welbewuster gedrag. Want niemand wil zich ín de oren laten kijken, je wilt je zó gedragen dat het oorbaar is.
