Wat is de wereld toch een prachtige plek, waar je zoveel verschillende dingen kunt beleven. Dat denk ik vooral op een dag als deze: de zon schijnt, geen wind, wandelen bij de Bisonbaai, met U. U en A. mijn lieve gasten uit Dresden. What a wonderfull life, neuriede U. alweer en ze sprak exact mijn motto uit dat ik bezig als ik aldaar ben:' ik blijf hier zitten tot de zon weg is'. Hetgeen we niet deden, want A. is pas 13 en kinderen die zijn daarvoor te ongedurig, ze zijn nieuwsgierig naar de wereld.Dat ben ik ook. Maar regelmatig vraag ik mezelf af, of ik daar niet veel sterker een keuze in zou kunnen maken. Ofwél het ene, ofwel het andere... in mijn geval draait het elke keer rondom de as van: hoeveel meer wel in het klooster zijn, hoeveel meer daar juist wat afstand van nemen?
Wanneer ik wandel en mij een verrassingspakket gegeven wordt in een herfstbos vol alle soortige paddenstoelen die ik ken, ik door een hagelbui overvallen wordt en onder een picknickbankje schuil, het weerlicht van de donkere horizon tot vlak bij mijn voeten belandt, waarna er donderslagen volgden die mijn hart deden trillen, dan ervaar ik: Ik Leef, dit is mijn klooster, dank voor het zachtgroene mos, de wit behagelde ijsplekken, de rood-met-witte paddenstoel. Dank voor deze verrassingen, waar elke stap mij een andere horizon geeft.
Wanneer ik in het klooster ben en daar weer zit, op mijn favoriete plek in de kapel en ervaar: dit is een thuisplek, hier zou ik veel vaker kunnen Zijn, waarom doe ik dat niet?, wanneer ik vervolgens toch ook weer wrevelig wordt van een christelijke preek in de zondagse eucharistie, wanneer ik tegelijk bedenk dat ik het toch wél leuk had gevonden om het evangelie voor te lezen, zoals me gevraagd werd... het zijn allemaal momenten dat ik denk aan de vele hoofden die ik heb. (Zie blogje: Zoveel hoofden...)
Dan denk ik aan de zevenkoppige draak en vraag me af welke hoofden ik er eventueel zou moeten afslaan. Maar vandaag verscheen er plotsklaps een ander antwoord op dit dilemma. Ik opende het blog van Lucie Theodora, zij is degene die wanneer zij daar zin in heeft, plaatjes bij mijn blog plakt en dat zijn kleine geschenkjes, elke keer weer. Ditmaal was het plaatje in haar eigen blog meer dan dat: het opende een andere wijze om om te gaan met mijn zevenkoppige draak. Je ziet een vrouw die enigszins met een lach bij de draak staat. Ineens dacht ik: zo kan het ook: niet de draak willen verslaan, maar erbij zijn, er vrienden mee worden en niet teveel daarover nadenken.
