Een moment voor je zelf

'Een   moment voor jezelf".... zo ging  vroeger een koffie reclame. Dat ik niet meer weet van welk merk, betekent dat de reclame enigszins mislukt is, want het merk, daar gaat    het om. Zoals die van Bona, in de arreslee...we  nemen Bona mee: boter dus. Het koffiemoment van vroeger is nu geloof  ik   een 'stiltemoment' geworden. Want het is de zin die ik alle sprekers hoorde bezigen bij de opening van de stilteruimte verpleeghuis Sutfene in Zutphen.

Vriend E. dacht dat ik het wel leuk zou vinden om mee te gaan en dat klopt: gewoonweg nieuwsgierig hoe men zo'n ruimte dan inricht. Hij kende de vrouwen, kan ik rustig zeggen, in plaats van mensen, die het nauwst betrokken waren bij de tot standkoming ervan. Het moest een ruimte worden waar iedereen zich thuis kn voelen, van alle levensbeschouwingen en dus ook als je er geen eentje daarvan specifiek hebt.

Er was gekozen voor kleurige vlinders: op de muren en op de vitrage-achtige schuifgordijnen, gewoon bij Ikea gekocht en de twee kleurige stoelen waren op het laatste moment nog zelf van een   lik helblauwe verf voorzien. Want veel geld was er niet, er werd een jaar lang elke week voor gecollecteerd in de kerkdiensten die er elke vrijdag zijn, nog wat giften, maar de grootste geldschieter, het Monuta-fonds, met een check van 5000 euro heeft het uiteindelijk mogelijk gemaakt.

Het is een mooie, kleurige ruimte geworden.  Alles begon met een lotusfontein, waar het water borrelt vanuit een lichtbron. Kunstenares Anne-Marie van der Wilt, ook theologe en predikante, maakte in een hoek een plek om waxinelichtjes te ontsteken, een ieder vond dit absoluut een must, een vlinderinstallatie waar   de ene kant van de vleugel een hele groep menselijke gestalten   laat zien, sommige letterlijk gebroken door het mozaïek, bij anderen,door de structuur van het glas, kon je je sari's voorstellen, gesluierden, blekere zieken.

Zowel de begrafenisondernemer, als de vrouw uit het bestuur, die eenvoudig zei dat ze geraakt werd in de ruimte en er blij van werd, als de geestelijke verzorgers spraken dus over dat 'moment om weer bij jezelf te kunnen  komen'. In  plaats van koffie-drinken:in de stilte zitten, een boekje kunnen  le zen, een kaarsje ontsteken, zomaar zitten... is dat nu uiteindelijk hetzelfde?

Ja, ik denk van wel. Het verhaalt  over  een  zelf in elke mens   dat zich kan verliezen in almaar handelen, dingen doen. Je geeft alles wel gestalte vanuit dat zelf, maar je bent het tegelijkertijd dan niet. Of eerder: je bent je al die tijd niet bewust van je   zelf, je beleeft niet dat je bestaat. Jij:  die  levende, lichte kern, die in alles wat er gebeurt, gehavend door de stormen van het leven, toch gaaf aanwezig is.